رابطه سبک های والدگری با ایمنی هیجانی و سلامت روان فرزندان

هدف کلی پژوهش حاضر، تبیین رابطه سبکهای والدگری با ایمنی هیجانی وسلامت روان فرزندان بوده است. روش تحقیق توصیفی- همبستگی بوده وجامعه آماری شامل کلیه دانش اموزان دختر شهرستان شیراز که در سال تحصیلی 92-1391 در مقطع اول دبیرستان مشغول به تحصیل بوده اند، می باشد. به روش خوشه ای تصادفی 200 دانش آموز به عنوان نمونه از میان آنها برگزیده شدند وبه منظور آزمون فرضیه های تحقیق ، پرسشنامه های سبک والدگری آلاباما (فرم فرزند) ، ایمنی هیجانی وسلامت روان برروی آزمودنیها به اجرا در آمد. ابزارهای پژوهش دارای روایی وپایایی بوده وپس از تجزیه وتحلیل داده ها به روش همبستگی پیرسون ورگرسیون گام به گام این نتایج بدست آمد.بین سبک والدگری مثبت ومشارکت پدر با ایمنی هیجانی وسلامت روان رابطه مستقیم ومعنادار و با ناایمنی هیجانی رابطه معکوس ومعنادار دارند. بین سبکهای تنبیه بدنی ، نظارت ضعیف،اقتدار(اجبار) وعدم اطلاع از یکدیگربا ایمنی هیجانی رابطه معکوس ومعناداروبا ناایمنی هیجانی رابطه مستقیم ومعنا داروجود دارد. سبکهای تنبیه بدنی ونظارت ضعیف با تمام ابعاد سلامت روان رابطه معکوس ومعنا دار داشته وعدم اطلاع از یکدیگر با ابعاد سلامت روان بجزعلایم جسمانی وکارکرد اجتماعی رابطه معکوس داشته است. سبک اقتداربا همه ابعاد سلامت روان بجز علایم جسمانی رابطه معکوس ومعنی دار داشته اند.همچنین سبکهای والدگری قادر به پیش بینی ایمنی هیجانی وسلامت روان می باشند.در کل بهبود در سبکهای والدگری در بالا بردن ایمنی هیجانی وسلامت روان موثر خواهد بود.