بررسی شکل گیری حکومت محلی در شهر تهران

کشور ایران از جمله کشورهایی است که حاکمیت ساختار بسیط بر ارکان اجرایی و تقنینی آن موجبات بروز مشکلات عمده ای خصوصا در حوزه مدیریت شهری را فراهم آورده است. گستره قلمرو حاکمیت دولت تا اعماق مسیولیتها و وظایف نهادهای غیر دولتی، مشکلات و مسایلی را دامن زده است که می بایست با دیدی علمی و حرفه ای به آن نگاه گردد. مدیریت شهری با در برگرفتن حوزه های جاری و ساری زندگی شهروندان، از عمده ترین مقولات است که نیازمند سیاستگذاری متناسب با نیاز است. سیاستگذاری که با دخیل کردن مردم در فرایندهای سیاستی اشکال بهتری از کارایی، اثربخشی، بهره وری و رفاه را فراهم آورد. نیاز امروز جوامع به سمتی در حال حرکت است که در آن با خرد شدن و درهم شکستن سلطه دولت بر امور محلی و مطابق شدن سازمان موجود در عرصه شهرها با نیازهای جوامع، اغلب مشکلات در قالب های سیاستی چاره جویی می گردند. واگذاری اقتدار محلی حکومت مرکزی به ساختار های مردمی و دموکراتیک تر، نشانه های بهبود کارایی و دقت در برآورده سازی منافع روزانه مردم و به اعتباری اعضای جامعه مدنی است. کوچک سازی حوزه عمل و دخالت حکومت مرکزی در اموری که عملا می بایست واگذار گردند چیزی غیر از واگشایی گره ها و مشکلات عمومی در عرصه محلی نیست. نگاهی به مشکلات سطح تهران بعنوان فضایی که دولت همواره داعیه دخالت در امور آن را دارد نشان می دهد که مهمترین عامل آن، استیلا سازمان ها و نهادهای دولتی بر حوزه های غیر وظیفه ای به صورت ناکارآمد است که بعضا مشکلاتی ایجاد کرده است که راه برون رفتن آن شکستن سلطه حکومت مرکزی بر مدیریت شهرها است . این پژوهش با برتافتن ابعاد سیاستی موضوع نشان می دهد که با گسترش قلمرو حاکمیت مدیریت شهری و افزایش اختیارات نهاد شورای اسلامی شهر و تخصیص سهم بیشتری به مقوله مشارکت مردمی، میتوان به گره گشایی از مسایل پیش آمده در سطح شهر تهران رسید.