بررسی اثرات جداسازی لرزه ای روی کاهش تقاضای شکل پذیری در ساختمان های بتن آرمه

رفتار اغلب سازه ها تحت بارگذاری زلزله های بزرگ به صورت غیرخطی است. به عبارت دیگر در بسیاری از اعضاء تنش ها و کرنش ها از حدود الاستیک مصالح تشکیل دهنده اعضا فراتر می روند. در چنین شرایطی، مفصل های پلاستیک باید دارای شکل پذیری مناسبی باشند تا سازه رفتار مطلوب تری را پس از ورود به رژیم پلاستیک تا رسیدن به تغییرمکان نهایی از خود نشان دهد. بدین منظور، روش های بسیاری جهت افزایش ظرفیت شکل پذیری اعضایی نظیر تیرها، ستون ها و اتصالات، تاکنون ارایه شده است. اما رویکرد دیگر شاید کاهش تقاضای شکل پذیری همین اعضا با استفاده از مفهوم جداسازی لرزه ای باشد. سیستم جداساز لرزه ای با افزایش زمان تناوب سازه، فرکانس سازه را از محدوده فرکانس های پر انرژی زلزله دور نموده و در واقع با جداسازی سازه از زمین، به مقداری زیادی سطح نیروهای انتقالی حاصل از زلزله را به سازه کاهش می دهد. در این هنگام با کاهش سطح نیروها در کل سازه، پاسخ سازه و در پی آن سطح تقاضای شکل پذیری به میزان قابل توجهی کاهش می یابد. در تحقیق پیش رو تأثیر استفاده از سیستم جداساز لرزه ای روی کاهش پاسخ چند سازه بتن آرمه نشان داده می شود. این امر مستلزم توجه کافی به مفاهیمی چون آنالیز دینامیکی غیرخطی، مفصل های پلاستیک، ظرفیت شکل پذیری سازه های بتن آرمه و جداسازی لرزه ای است سپس پاسخ سازه از طریق آنالیز دینامیکی غیرخطی آن در دسترس قرار می گیرد. از جمله مهم ترین پارامترهایی که در بررسی پاسخ سازه ها تحت بار زلزله مد نظر قرار می گیرند، می توان به جابجایی نسبی طبقات، برش پایه انتقالی و چرخش اتصالات اشاره نمود. افزایش هرکدام از این موارد می تواند، ورود اعضای سازه را به مرحله رفتاری غیرخطی تسهیل نماید. بررسی هر یک از این پارامترها پس از اعمال بار زلزله، میزان افزایش یا کاهش شکل پذیری مورد نیاز سازه ها را مشخص می نماید.