رابطه مهارت تحرک و جهت یابی و میزان سازگاری اجتماعی با احساس تنهایی در دانش آموزان نابینا

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین مولفه های مهارت تحرکی و جهت یابی و میزان سازگاری اجتماعی با احساس تنهایی دانش آموزان نابینای شهر تهران انجام شد. روش: در این پژوهش که از نوع همبستگی است 60 دانش اموز دختر و پسر 14 تا 20 سال که در مجتمع آموزشی نابینایان پسرانه شهید محبی و مجتمع اموزشی نابینایان دخترانه نرجس در سال تحصیلی 92- 1391 مشغول به تحصیل بودند به روش در دسترس به عنوان آزمودنی انتخاب شدند.برای سنجش میزان تحرک و جهت یابی از آزمون محقق ساخته س، برا ی ارزیابی سازگاری اجتماعی از آزمون بل و برای سنجش احساس تنهایی از آزمون ucla استفاده شد. یافته ها: مقایسه و تجزیه و تحلیل داده های آزمودنی ها نشان داد که تحرک و جهت یابی، سازگاری اجتماعی و احساس تنهایی در بین آزمودنی های دختر و پسر از تفاوت معناداری برخوردار نیست. همچنین بین سازگاری اجتماعی و تحرک و جهت یابی تفاوت معنادار دیده نشد . میزان همبستگی بین دو عامل سازگاری اجتماعی و احساس تنهایی در کل نمونه میزان این همبستگی در سطح 01/0 معنادار است . همچنینن میزان همبستگی بین دو عامل توانایی جهت یابی و احساس تنهایی ، در کل نمونه برابر 42/0 –است. میزان همبستگی بین سازگاری اجتماعی و توانایی جهت یابی در کل نمونه برابر 22/0- است که این رابطه معنادار نیست. کلید واژه ها: تحرک و جهت یابی، سازگاری اجتماعی، احساس تنهایی، نابینایی