نقش واسطه ای خودکارآمدی در تعیین رابطه بین مدیریت زمان وتاب آوری در بین پرستاران بیمارستان شهید مطهری مرودشت

چکیده هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی نقش واسطه گری خودکارآمدی در تعیین رابطه بین مدیریت زمان وتاب آوری پرستاران می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل282 نفر از پرستاران بیمارستان شهید مطهری مرودشت بوده که در سال 92-91 مشغول به کار می باشند. در این پژوهش از روش نمونه‏گیری تصادفی ساده ستفاده شده است که با استفاده از جدول مورگان حجم نمونه 162 نفر برآورد شده. برای گردآوری داده ها از 3 پرسشنامه؛ مقیاس تاب آوری کانر ودیویدسون، پرسشنامه مدیریت زمان کرمی مقدم و پرسشنامه خودکارآمدی شرروآدامز استفاده شده است که روایی و پایایی آنها مورد تأیید قرار گرفته است. تجزیه و تحلیل اطلاعات حاصل از پرسش نامه ها در دو سطح آمار توصیفی و استنباطی انجام شده است. نتایج پژوهش نشان داد که، بین ابعاد مدیریت زمان و خودکارآمدی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد، بین ابعاد مدیریت زمان و تاب آوری رابطه مثبت و معناداری وجود دارد و بین تاب آوری و خودکارآمدی رابطه معنادار وجود دارد، ابعاد مدیریت زمان قادر به پیش بینی خودکارآمدی می باشد، از بین ابعاد مدیریت زمان، مدیریت برنامه ریزی و مدیریت اولویت قادر به پیش بینی تاب آوری می باشد و همچنین ابعاد مدیریت ارتباطات و تفویض اختیار قادر به پیش بینی کیفیت زندگی کاری کارکنان می باشند که این حالت اثر واسطه ای خودکارآمدی را در این رابطه نشان می دهد. کلید واژه ها: خودکارآمدی، مدیریت زمان، تاب آوری.