بررسی نگرش سفرنامه نویسان اروپایی به باورهای عامیانه عصر صفوی

دوره ی حکومت صفوی، یکی از دوره های متمایز و مهم در تاریخ ایران به شمار می آید. یکی از نمادهای این تمایز، برقراری روابط گسترده با دولت های اروپایی در این دوره است. رابطه با دولت های اروپایی یکی از محورهای مهم سیاست خارجی صفویان بود که عمدتاً بر بنیاد دشمنی مشترک با عثمانی و مسئله ی تجارت شکل گرفت. نیاز سیاسی و اقتصادی دو طرف، سبب رفت و آمد های پی در پی سفیران و مأموران رسمی شد. سفیران دولت های اروپایی با وجود طولانی بودن مسیر سفر و دشواری های راه، در جست و جوی منافع سیاسی و تجاری، راهی دربار صفوی شدند. در این دوره، افزون بر مأموران و سفیران رسمی دولت های اروپایی، افرادی به عنوان مبلغ دینی، سیاح و جهانگرد به ایران آمدند که هر کدام به سبب داشتن انگیزه های بالا، دشواری های سفر را بر خود هموار می کردند. البته حمایت دربار صفوی از سفیران، جهانگردان و تاجران خارجی نیز در گسترش رفت و آمد خارجیان به ایران نقش بسزایی داشت. از جمله نتایج و دستاوردهای مهم سفر این سیاحان به ایران، ثبت مشاهدات و تجربیات آن هاست که عمدتاً در قالب سفرنامه ها و گزارش هایی که به لحاظ تاریخی، ارزش فراوانی در جهت شناخت ایران دوره ی صفوی دارد، ثبت شده است. این سفرنامه ها و گزارش ها به ویژه در حوزه ی اجتماعی از منابع منحصر به فرد این دوران محسوب می شوند.