بررسی نقش میانجی گری تحقق اهداف شغلی فردی در رابطه بین عدالت توزیعی و اشتیاق شغلی در بین کارکنان بیمارستان الزهرای اصفهان

هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش میانجی گری تحقق اهداف شغلی فردی در رابطه بین عدالت توزیعی و اشتیاق شغلی بود. این پژوهش توصیفی و از نوع رابطه ای می باشد. جامعه آماری پژوهش، کلیه پرستاران بیمارستان الزهرای اصفهان در سال 1391 بود که از میان آنها 208 نفر به صورت تصادفی منظم انتخاب شدند. ابزارهای این پژوهش شامل مقیاس عدالت توزیعی نیهوف و مورمن (1993)، پرسشنامه اشتیاق شغلی اترخت (2002) و پرسشنامه محقق ساخته ی تحقق هدف های شغلی فردی بود. برای تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی (میانگین، انحراف استاندارد، حداقل و حداکثر نمره) و استنباطی (همبستگی ساده، رگرسیون سلسله مراتبی) استفاده شد. اثر غیر مستقیم با استفاده از آزمون توزیع نرمال و نیز روش بوت استراپ در برنامه ماکرو spss پریچر و هایز (2004) مورد آزمون قرار گرفت. یافته ها نشان داد که عدالت توزیعی با تحقق هدف های شغلی فردی و اشتیاق شغلی و دو خرده مقیاس آن (انرژی حرفه ای و فداکاری حرفه ای) رابطه مثبت و معنادار دارد (05/0 p<). بعلاوه، تحقق هدف های شغلی فردی میانجی گر کامل رابطه بین عدالت توزیعی و اشتیاق شغلی است. همچنین، تحقق هدف های شغلی فردی میانجی گر کامل رابطه بین عدالت توزیعی و دو خرده مقیاس اشتیاق شغلی (انرژی حرفه ای و فداکاری حرفه ای) است. اما درمورد بعد سوم اشتیاق شغلی (شیفتگی حرفه ای) نقش میانجی گری تحقق هدف های شغلی فردی معنادار نبود. نتایج این تحقیق حاکی از آن است که عدالت توزیعی از طریق تحقق هدف های شغلی فردی با اشتیاق شغلی کارکنان در ارتباط است. بنابراین برخورد منصفانه سازمان با کارکنانش و برقراری عدالت توزیعی از آن جهت که با تحقق اهداف شغلی کارکنان و از این طریق با اشتیاق شغلی کارکنان در ارتباط است، اهمیت می یابد. واژه های کلیدی: تحقق هدف های شغلی فردی، عدالت توزیعی، اشتیاق شغلی، انرژی حرفه ای ، فداکاری حرفه ای، شیفتگی حرفه ای