بررسی همگرایی شدت انرژی در بین کشورهای اوپک در حضور شکست های ساختاری(یک رویکرد دو جانبه)

واقعیت آن است که در دنیای مدرن امروزی پرداختن به مسائل رشد اقتصادی و افزایش رفاه، بدون توجه به جنبه های توسع? پایدار و پیامد های بین نسلی آن غیر ممکن است بدان جهت که مصرف انرژی ساطح-کننده آلاینده ترین گاز مخرب کره زمین و عامل تغییرات آب و هوایی می باشد. همچنین طراحی سیاست های منسجم و پایداری که در عین کارا بودن بتواند اهداف پیمان های بین المللی مانند کیوتو و کپنهاگ را محقق کند بستگی به سطح شدت مصرف انرژی و همچنین توزیع آن در بین کشورهای تحت بررسی دارد. کشورهای عضو اوپک که ایران از اعضاء موسس آن می باشد، با وجود آنکه از نظر پارامترهای کلان اقتصادی با هم متفاوت هستند اما به لحاظ ساختار اقتصادی دارای یک نقطه اشتراک بوده و آن وابستگی شدید به نفت و درآمدهای حاصل از فروش آن می باشد. کاربرد آزمون دوجانبه پسران (2007) و همگرایی سیگما عدم وقوع همگرایی بین کشوری شدت انرژی در بین کشورهای اوپک را در بازه زمانی 2010-1971 تایید می کنند. در مقابل همگرایی درون کشوری شدت انرژی توسط بتای شرطی پذیرفته شد. همچنین لحاظ وابستگی و ناهمسانی فضایی باعث افزایش سرعت همگرایی شرطی شدت انرژی در مسیر رشد متوازن می شود. کلمات کلیدی: شدت انرژی، همگرایی دوجانبه، آزمون ریشه واحد، اقتصادسنجی فضایی، اوپک.