تأثیر روش درمانی پاسخ محور بر مهارت های ارتباطی کودکان در خودمانده 11-6 ساله شهر همدان

هدف: اوتیسم یک ناتوانی رشدی مادام العمر است که با مشکل شدید در روابط اجتماعی، ارتباط و رفتار مشخص می شود. . با توجه به مشکلات ارتباطی این کودکان و ضعف مداخلات موجود در ایجاد انگیزه برای انجام فعالیت، در این مطالعه سعی بر این است تأثیر روش درمانی پاسخ محور با کاربرد انگیزه بر مهارت های ارتباطی کودکان درخودمانده بررسی شود. روش بررسی: در این مداخله کارآزمایی بالینی با گروه کنترل 30 فرد درخودمانده 11-6 ساله که طبق معیارهای ورود و خروج از مطالعه بر اساس سن، جنس و میانگین طول گفته همتا بودند از کلینیک های مخصوص افراد درخودمانده شهر همدان انتخاب و بعد از ارزیابی اولیه به طور تصادفی به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. 15 آزمودنی گروه مداخله درمان پاسخ محور و 15 آزمودنی دیگر که گروه کنترل بودند درمان سنتی دریافت کردند. در هر دو گروه جلسات بصورت فردی در طی 3 ماه(هفته ای 2 جلسه 60 دقیقه ای) برگزار شد. افراد هر دو گروه قبل و بعد از مداخله با استفاده از پرسشنامه مهارت های ارتباطی کودکان برای ارزیابی مهارت های ارتباطی ارزیابی شدند. آنالیز داده ها از طریق آزمون های آمار توصیفی و آنالیز کوواریانس انجام شد. یافته ها: بر اساس آنالیز کوواریانس بین قبل و بعد از مداخله در دو گروه، یافته های مطالعه نشان داد که تغییرات معناداری در هریک از توانایی های مهارت های ارتباطی و میانگین طول گفته در گروه مداخله وجود دارد(ارتباط مناسب(003/0=p)، آغازگری(001/0>p )، انسجام(001/0>p)، استفاده از بافت(006/0=p)، مهارت اجتماعی(001/0>p )، علایق(01/0=p)، زبان کلیشه ای(001/0>p)، گفتار(004/0=p)، نحو(001/0>p)، میانگین طول گفته(01/0=p)). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه تأثیر روش درمانی پاسخ محور بر مهارت های ارتباطی کودکان درخودمانده را نشان می دهد، بنابراین این روش به آسیب شناسان گفتار و زبان، روانشناسان و خانواده های دارای کودک درخودمانده توصیه می شود.