نقد و تحلیل دیوان فصیحی هروی

فصیحی هروی از شاعران نام آور سده ی یازدهم هجری است که مراحل زندگی و سبک اشعارش از ویژگی های خاصی برخوردار است. با بررسی غزّلیات فصیحی هروی در می یابیم که غزل هایش چنان که از شاعران هم عهدش انتظار می رود، لطیف تر وبا حال تر از دیگر انواع سخن اوست ودر آن ها همان نازک خیالی ها وظرافت ها که در غزل های شاعران گذشته پیدا شده بود ادامه دارد.جدا ازخصوصّیات سبک شخصی که شاعر داشت، بعضی از سخن شناسان درباره ی او مبالغه کرده اند شعر فصیحی روان و سالم و بسیار متمایل به شیوه ی استادان خراسان است.غور درمضمون های دقیق وفدا کردن الفاظ در راه بیان آن ها در سخن اومشهود نیست واو هرمعنی ونکته ای که انتخاب می کرد دربیان صریح وروان خود به سادگی وبی آن که به ترکیب های استعاری پیچیده ودشوار نظر داشته باشد به شعر در می آورد.به گونه ای که در دیوانش انواع آرایه های لفظی ومعنوی و...مشاهده می گردد. مسئله ی اصلی این پژوهش شرح و تحلیل نکات بلاغی فصیحی هرویاست. از این رو ابتدا با استفاده از منابع تاریخ ادبیّات و تذکره ها، درباره ی زندگی، اعتقادات، مسافرت ها و معرفی آثار و تحلیل مهم ترین ویژگی های سبک او بحث و بررسی و سپس به شرح و تحلیل نکات بلاغی اشعار وی پرداخته شده است.