تحلیل گفتمان نخبگان سیاسی-علمی و روشنفکران ایرانی درباره علوم جدید (از تاسیس دارالفنون تا تاسیس دانشگاه تهران)

هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی ریشه مشکلات نهاد علم در ایران امروز با رجوع به مقطع تاریخی ورود علم به ایران و تلاش جهت فهم نگرش روشنفکران این دوره نسبت به پدیده جدید الورود علم با روش تحلیل گفتمان و با استفاده ار نظریه پسا استعماری است. در سال هایی که در اثر مواجهه گسترده با غرب و احساس ناتوانی از مقابله با آن ایده ضرورت متمدن شدن و اخذ علوم جدید در ایران شکل گرفته و به دنبال آن تصمیم به تاسیس مراکز آموزش عالی به سبک غربی گرفته می شود گفتمانی شکل می گیرد که بر مسیر آینده تحول نهاد علم تاثیر گذاشته و بسیاری از عناصر آن تا به امروز حفظ شده اند. از میان روشنفکران تاثیر گذار در این دوره روشنفکران زیر انتخاب شده و آثار آنها جهت یافتن پاراگراف هایی کهه در آنها مستقیما به علم جدید اشاره شده است مورد بررسی قرار گرفت: ملکم خان سید جمال الدین اسد آبادی، میرزا آقاخان کرمانی، یحیی دولت آبادی ، محمد علی فروغی و عیسی صدیق اعلم نتایج به دست آمده ا زاین تحقیق نشان می دهد شیوه مواجهه اولیه با این پدیده و ایدیولوژی شکل گرفته روشنفکران را به سمتی سوق می دهد که درباره مبانی علوم جدید و نسبتی که این علوم می تواند با علوم سنتی برقرار کند سکوت شد همچنین توجه به برخی علوم و به حاشیه رانده شدن برخی دیگر سویه ایی ایدیولوژیک داشته و درمودر علوم انسانی باید گفت که اساسا شناخت انسان موضوع شناخت قرار نگرفته و نحوه نگرش در این دوره نسبت به اهداف و وظایف علوم انسانی سبب عدم شکل گیری این علوم در این مقطع شد.