اثربخشی آموزش خودمهارگری بر سازش یافتگی دانش آموزان با ناتوانی یادگیری

از آن جایی که ناتوانی های یادگیری گستره ای بسیار وسیع تر از مشکلات تحصیلی را در بر می گیرد و فهم کامل آن نیازمند توجه به حوزه های اجتماعی ، عاطفی و رفتاری زندگی کودک است. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر آموزش خود مهارگری بر میزان سازش یافتگی در دانش آموزان با ناتوانی یادگیری انجام شده است. پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی بوده و از طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش حاضر از میان دانش آموزان پسر با ناتوانی یادگیری در مقطع سوم تا پنجم دبستان در شهر اصفهان که در سال تحصیلی 92- 1391 مشغول به تحصیل بودند، انتخاب شدند. نمونه شامل18 دانش آموز بود که از طریق نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور در تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایدهی شدند. گروه آزمایش برنامه آموزش خود مهارگری را طی 8 جلسه دریافت کردند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه سازش یافتگی دانش آموزان (سینها و سینگ،1993) استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با روش تحلیل کواریانس تک متغیری تفاوت معناداری را بین گروه آزمایش و گواه نشان داده است. نتایج تحلیل کوواریانس تک متغیری با توجه به میزان 42.47f= و سطح معنی داری0.0001 p= در سازش یافتگی اجتماعی و همچنین 77.02 f= و سطح معنی داری0.0001 p= در سازش یافتگی هیجانی نشان داد که بین گروه آزمایش و کنترل در سازش یافتگی اجتماعی و هیجانی تفاوت معنی داری وجود دارد. بنابراین می توان نتیجه گرفت که درواقع توانایی و برخودار بودن از مهارت بازداری و مهار هیجان های خود می-تواند به دانش آموزان با ناتوانی یادگیری در کنار آمدن با موقعیت های هیجانی در زندگی روزانه کمک کند و منجر به بهبود عملکرد اجتماعی و سازش یافتگی آنها در محیط مدرسه و خانواده شود. کلید واژه ها: خود مهارگری، سازش یافتگی اجتماعی و هیجانی، ناتوانی های یادگیری.