تاثیر نخبگان سیاسی - اقتصادی بر توسعه ی کشورهای شرق و جنوب شرق آسیا مطالعه ی موردی کره جنوبی از سال 1971 میلادی

توسعه در اصل، مستلزم پیش درآمدهایی از جمله آگاهی، دانش و علم است و بدون علم و آگاهی ، توسعه عقیم و ناکارآمد است. از همه مهم تر باید به همه جوانب و حوزه نیازهای بشر از جمله سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی توجه کرد که توسعه متوازن ایجاد گردد.(توسعه، روشی برای افزایش ثروت یک ملت و ارتقاء سطح حیات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی می باشد.) توسعه مقوله ای است مهم، پیچیده ، فکری و فرهنگی ، به این معنا که تا نخبگان و رهبران نتوانند بتدریج ذهن و اندیشه مردم را در جهت پذیرش تغییرات و ضرورت اقدامات زیربنایی پرورش دهند، نمی توانند موفقیت کامل بدست آورند. زیرا دوام و ماندگاری نهایی توسعه همه جانبه و فراگیر در گرو تعلق خاطر مردم به تحولات جامعه و مداومت آنها در جهت مشارکت سازنده خود در این تحولات و پیشرفت های جامعه شان قرار دارد و فرهنگ توسعه و توسعه پذیری خود حکایت از پذیرش الفبای این مقوله مهم و آیین های آن دارد.کشورهای شرق و جنوب شرق آسیا و در حوزه مطالعات خاص خود واجد شرایطی بوده اند که فرجام و نهایت برنامه ریزی آنها در عین حال که به تمرکز گرایی در مراحل اولیه صنعتی شدن تاکید داشته است اما در نهایت گرایش به عدم تمرکز و تقویت بخش خصوصی بوده است راهبرد اصل این کشورها با تبعیت از اصول علم مدیریت و کارایی نقش بازار در حوزه اقتصاد روند تکاملی پیدا کرده است. در این پژوهش سعی شده که تاثیر نخبگان بر توسعه در منطقه شرق و جنوب شرق آسیا و به ویژه کشور کره جنوبی بررسی گردد و در این راستا، از نظریه نوسازی جهت توسعه کره جنوبی استفاده شده است. به این معنا که جامعه جهت رسیدن به توسعه ابتدا از مرحله جامعه سنتی به مرحله انتقال و خیز اقتصادی و بعد به مرحله بلوغ و سپس به مرحله مصرف انبوه دسترسی پیدا کرده است. و این توسعه، متعادل و متوازن بوده از این رو که هم تکثر سیاسی و هم پیشرفت اقتصادی را دارا بوده است.