روش های شناسایی خودکار سیماهای خورشیدی

با ساخت رصدخانه های مجهز خورشید‎ی‎ در سال های اخیر، تجزیه و تحلیل دقیق مشاهدات مربوطه از اهداف مهم فیزیک پیشگان خورشیدی می باشد. هر روز حجم وسیعی داده از طریق ابزارهای رصدی در طول موج های مختلف و مغناطوگرام به دست ما می رسند که امکان تحلیل آن ها به صورت چشمی کاری بسیار طاقت فرسا و زمان بر و دارای خطاست. فیزیک پیشگان و محققان‏، علاقمند بر تحلیل خودکار و ماشینی این داده ها می باشند. ما در این رساله، با استفاده از داده های تلسکوپ سان رایز که در روز ‎9‎ ژوئن ‎2009‎ از ساعت ‎14‎ الی ‎15‎ گرفته شده به مطالعه ی سیماهای شیدسپهری خورشید همچون نقاط درخشان مغناطیسی و دانه های موجود در سطح می پردازیم. نقاط درخشان مغناطیسی، ویژگی های درخشان مغناطیسی کوچک مقیاس در ‎‎نواحی تاریک میان دانه ای هستند که به طور تصادفی و فراگیر در همه جای سطح پراکنده شده اند که می توانند معیاری از فعالیت خورشید باشند. دانه ها، ساختارهای تقریباً بزرگ مقیاسی هستند که توسط همرفت از داخل خورشید بیرون می آیند و به صورت قطعه هایی به شکل سلول های چند هزار کیلومتری ایجاد می شوند. برای شناسایی خودکار نقاط درخشان بعد از آستانه گذاری در شدت و اِعمال تابع رشد ناحیه، گشتاور زرنیک ناحیه های به دست آمده را به طبقه بند مبتنی بر آمار (ماشین برداری پشتیبان) آموزش می دهیم. برای به دست آوردن دانه ها پس از کم کردن ناحیه های حاصله از تصویر اصلی، تصویر باقیمانده را توسط روند انتقال میانگین، قطعه بندی کرده و گشتاور زرنیک آن ها را به ماشین برداری پشتیبان آموزش می دهیم. هیستوگرام توزیع اندازه ی نقاط درخشان از یک قانون توانی با شیب تقریبی 1.5-‎ تبعیت می کند. هیستوگرام توزیع دانه ها نشان می دهد که بیشتر آن ها دارای اندازه ی تقریبی اندکی کمتر از ‎2000‎ کیلومتر ‎‎هستند. مقدار میانگین افت وخیزهای درخشندگی نقاط درخشان و دانه ها، به ترتیب تقریبا 2.2 و 0.9 می باشد.