اثر سیلوستاماید بر روی بلوغ آزمایشگاهی و تکوین جنینی اووسیت های نابالغ گوسفندی

مقدمه: کاهش توان تکوینی در بلوغ آزمایشگاهی اووسیت (ivm) عمدتا به دلیل عدم همزمانی بلوغ هسته ای و سیتوپلاسمی است. موضوع این مطالعه استفاده از یک سیستم کشت دو مرحله ای شامل 22 ساعت کشت پیش از بلوغ (pmc) در حضور مهار کننده ی آنزیم فسفو دی استراز 3 (pde3-i) به نام سیلوستاماید به منظور مهار بلوغ هسته ای خودبخودی و سپس محیط بلوغ (mm) به منظور پیشروی میوز و همزمان سازی بلوغ هسته ای و سیتوپلاسمی است. مواد و روش ها: در ابتدا وضعیت هسته در اووسیت های کشت شده درحضور 1، 10و 20 میکرومول سیلوستاماید در محیط pmc به مدت 2، 4، 5، 6، 8، 10 و 22 ساعت بررسی شد تا قابلیت ایجاد توقف میوزی توسط سیلوستاماید بررسی شود. سپس الگوی دوک، سازمان دهی کروموزوم، اتصالات شکاف دار، برگشت پذیری توقف میوزی، تکوین جنینی و کیفیت جنین ها در اووسیت های بالغ شده توسط سیستم کشت دو مرحله ای و سیستم ivm معمول مقایسه شد. نتایج: مهار pde 3 نمی تواند توقف میوزی پایدار ایجاد کند اما موجب توقف میوزی موقت در پیشروی میوز می شود. توقف میوزی ایجاد شده توسط سیلوستاماید کاملا برگشت پذیر نبوده است (p<005). تیمار با سیلوستاماید موجب حفظ اتصالات شکاف دار در طی کشت در محیط pmc می شود و همچنین 1 میکرومول سیلوستاماید موجب بهبود سازمان یافتگی کروموزوم و دوک می شود اما توان تکوین جنینی و کیفیت جنین های حاصل در گروه های تیماری بهبود نیافت. p<005)) نتیجه گیری: با توجه به این موضوع که مهار آنزیمpde3 توسط سیلوستاماید نمی تواند توقف میوزی پایدار در اووسیت های گوسفندی ایجاد کند، احتمالا مسیرهای جایگزین یا اضافی دیگری وجود دارند که می توانند پیشروی میوز را در گوسفند تنظیم می کند. واژگان کلیدی: اووسیت گوسفندی، کشت دو مرحله ای، سیلوستاماید، تکوین جنینی.