آسیب شناسی سینمای مستند ایران (بعد از انقلاب اسلامی)

سینمای مستند ایران قدمتی برابر با تاریخ سینمای ایران دارد. چرا که سینمای ایران چه در زمینه ی نمایش فیلم در سینماهای تازه تأسیس و چه در عرصه ی اولین تجربه ها، با فیلم مستند آغاز کرد. نقطه ی شروع تاریخ سینمای ایران به سفر مظفرالدین شاه قاجار به فرنگ بر می گردد. او در سال 1900 میلادی(1279 شمسی) سفری به فرانسه کرد و در آن جا میان وسایل سرگرم کننده، یک دستگاه سینماتوگراف دید. او از این پدیده ی سحرانگیز خوشش آمد و دستور خرید و فیلمبرداری با آن را به «میرزا ابراهیم خان عکاسباشی» (عکاس دربار) داد. نخستین فیلمی که با این دستگاه فیلمبرداری شد از کارناوالی موسوم به «جشن گل ها»ست که طبق نوشته ی مظفرالدین شاه، «عکاسباشی» از این کارناوال (جشن گل ها و خانم هایی که سوار کالسکه هستند و گل پرتاب می کنند) فیلم می گیرد.به این ترتیب نخستین فیلم مستند سینمای ایران، پنج سال بعد از آغاز تاریخ سینمای جهان (میلادی1895) ساخته شد. این پژوهش کوششی است جهت بررسی آسیب های سینمای مستند ایران پس از انقلاب اسلامی که شامل مدیریت، بودجه، آموزش و پخش، عرضه و اکران می باشد. مطالعه و بررسی انجام گرفته در این پژوهش حاکی از آن است که سینمای مستند ایران دچار آسیب های جدی است. بررسی اجمالی آسیب های موجود از موضوعاتی است که در این یافته ها به آن پرداخته شده است. برای انجام پژوهش با توجه به موضوعات، هدف ها و پرسش های ویژه از روش پژوهش توصیفی با تأکید بر منابع کتابخانه ای و پرسشنامه استفاده شده است.