بررسی اثربخشی آموزش زوج درمانی کوتاه مدت به شیوه خودنظم بخشی بر تمایزیافتگی و کیفیت زناشویی زوج های ناسازگار مراجعه کننده به مرکز بهزیستی شهر اهواز

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر زوج درمانی کوتاه مدت به شیوه خودنظم بخشی بر افزایش تمایزیافتگی و بهبود کیفیت زناشویی زوج های ناسازگار صورت گرفت. روش پژوهش، یک طرح آزمایشی با گروه کنترل و اجرای پیش آزمون و پس آزمون بود. جامعه آماری در این پژوهش شامل کلیه زوج های مراجعه کننده به مرکز مشاوره بهزیستی شهر اهواز در پاییز سال 91 بود. روش نمونه گیری، نمونه گیری در دسترس بود. به این منظور به همه زوج های داوطلب، پرسشنامه سازگاری زناشویی لاک- والاس داده شد. از میان آنها، کسانی که نمره شان از 100 به پایین بود (نمره برش در پرسشنامه سازگاری زناشویی لاک- والاس، 100 است) و همچنین نمره آنها در پرسشنامه تمایزیافتگی یک انحراف معیار بالاتر از میانگین و کیفیت زناشویی یک انحراف معیار پایین تر از میانگین بود، مشخص شدند. این تعداد 38 زوج بودند که از میان آنها 30 زوج انتخاب شدند. گروه نمونه، با روش تصادفی ساده در گروه های آزمایشی و کنترل قرار گرفتند. ابزار اندازه گیری پرسشنامه سازگاری زناشویی لاک -–والاس، پرسشنامه تمایزیافتگی اسکورن و پرسشنامه کیفیت زناشویی نورتون بود. سپس آموزش زوج درمانی کوتاه مدت به شیوه خودنظم بخشی طی 8 جلسه 90 دقیقه-ای به صورت یک جلسه در هفته بر روی گروه آزمایش اجرا شد. یک هفته پس از اتمام برنامه آموزشی از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد و پس از گذشت یک ماه آزمون پیگیری انجام گردید. داده های حاصل از پژوهش به روش کواریانس چندمتغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج حاصل از تحلیل داده ها نشان داد که آموزش زوج درمانی کوتاه مدت به شیوه خودنظم بخشی باعث افزایش تمایزیافتگی و بهبود کیفیت زناشویی گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل شده است. پیگیری با فاصله یک ماه پایداری درمان زوج درمانی کوتاه مدت به شیوه خودنظم بخشی را بر تمایزیافتگی و کیفیت زناشویی زوج ها نشان داد.