نمود مدرنیسم در اشعار نیما و گوران

مدرنیسم به معنای گسستن از سنن، قواعد و قراردادهای حاکم و شیوه ای تازه در نگرش به جایگاه انسان و نقش او در نظام هستی است و بسیاری از تجارب در فرم و سبک را شامل می شود و در پی جایگزینی ارزش های کهنه با ارزش های مدرن است. این جنبش فرهنگی و ادبی از غرب آغاز شد و همزمان با آغاز سده ی بیستم به سایر ملل از جمله ایران و کردستان عراق انتشار یافته است. پژوهش حاضر در پی بررسی اندیشه های مدرن در اشعار بانیان شعر نو فارسی و کردی (نیما یوشیج و عبدالله گوران) در راستای گفتگوی فرهنگی و تقویت وحدت و انسجام میان این دو زبان خویشاوند صورت گرفته است. یافته های این پژوهش نشان می دهد که نفی گذشته، انسان گرایی، توجه به اجتماع و سیاست، فردگرایی و دفاع از فردیت هنرمند و عشق با رویکردی نو، از اندیشه های مدرنی است که در اشعار نیما و گوران با اندک تفاوت هایی ظهور یافته است. همچنین نتایج بررسی ها و مطالعات حاکی از این است که در دیگر شاخص های تفکر مدرن، تمایزهای آشکاری در میان اشعار نیما و گوران به چشم می خورد: ملی گرایی گوران به خاطر عدم وجود حکومت ملی بسیار بارزتر از ملی گرایی نیما است؛ دنیاگرایی نیما از بعد معرفت شناختی و دنیاگرایی گوران مبتنی بر دیدگاه سیاسی اوست؛ نیما نسبت به شهر و تکنولوژی بدبین است و از آن می گریزد، اما گوران بسیار خوش بینانه به آن می نگرد و در نهایت اینکه نگرش نیما نسبت به زنان کماکان سنتی است، این در حالی است که گرایش های سوسیال- فمینیستی گوران از لابه لای اشعارش آشکار است.