تبیین جامعه شناختی شادی در ایران

شواهد انکارناپذیری در عصر جدید وجود دارند که حاکی از کاهش شادی در جوامع بشری است. موج فزاینده ی افسردگی، پایین آمدن سن خودکشی (استفاده ی مضاعف از شادکننده های موقت و مصنوعی)، افزایش طلاق و بزهکاری و بسیاری از مشکلات روانی – اجتماعی دیگر، واقعیت های انکارناپذیری هستند که نشان می دهند شادی در حال رخت بربستن از جوامع است. این پژوهش با رویکری جامعه شناختی به موضوع شادی پرداخته است. روش تحقیق در این پژوهش تحلیل ثانوی است و داده های به دست آمده از پیمایش جهانی ارزش ها (wvs) در سال 2006- 2005 تحلیل شده است. جامعه ی آماری تحقیق مردم کل ایران است که 2667 نفر به عنوان نمونه انتخاب شده اند. متغیرهای مستقل تحقیق که در پی تبیین متغیر وابسته یعنی شادی بوده اند، شامل ابعاد اعتقادی، عاطفی و مناسکی دینداری، اعتماد نهادی و احساس عدالت رویه ای بوده است. بر اساس تحلیل داده های تحقیق تأثیر متغیرهای ابعاد مناسکی و عاطفی دینداری، اعتماد نهادی و احساس عدالت رویه ای بر شادی معنی دار بود ولی متغیر بعد اعتقادی دینداری تأثیر معنی داری بر شادی نداشته است. در میان متغیرهای تأثیرگذار بر شادی، متغیر اعتماد نهادی با ضریب استاندارد 11/0 قویترین و مهمترین پیش بینی کننده شادی است و بعد از این متغیر به ترتیب متغیرهای احساس عدالت رویه-ای (09/0 = beta)، بعد مناسکی دینداری (06/0 = beta) و بعد عاطفی دینداری (05/0 = beta) بر متغیر شادی تأثیر مستقیم داشته اند. بدین معنی که با افزایش این متغیرها، متغیر شادی در جامعه مورد بررسی افزایش یافته است.