طرح ملی گویش شناسی ایران شماره 11(20 روستا در شمال خوزستان)

گویش شناسی شاخه ای از زبان شناسی اجتماعی است که به مطالعه گونه های نظام مند زبان می پردازد. گونه های زبانی در اکثر مناطق زبانی وجود دارد . گونه ها ی زبانی و لهجه های جوامع گفتاری بخشی از فرهنگ ملی در نظر گرفته می شوند و باید محافظت شوند. کشور ما، ایران نیز به لحاظ داشتن گونه ها ی زبانی و لهجه ها ی متنوع بسیار غنی است. این وظیفه هر زبانشناسی است که حداقل به مطالعه یکی از گونه های زبانی کشورمان بپردازد و آن را به روش علمی بررسی کند. چرا که هر کدام از این زبان ها وگویش ها نشان دهنده تاریخ کهن ایران است و با این کار می توان به زنده نگهداشتن تاریخ و فرهنگ و زبان کهن ایرانیان کمک کرد. هدف این پژوهش مقایسه گونه های زبانی شمال استان خوزستان با هم برای تعیین شباهت ها و تفاوت ها بین آنهاست. تفاوت این گونه های زبانی و فارسی معیار نیز مورد مطالعه قرار گرفت. نمونه ها و داده های جمع آوری شده ی این گونه های زبانی مورد تجزیه و تحلیل و توصیف همزمانی قرار گرفته و با بهره گیری از نمونه ها و تحلیل داده ها به توصیف ویژگی های آوایی، واژگانی ،صرفی و نحوی این گونه های زبانی پرداخته شد. درکل می توان گفت که تفاوت های قابل ملاحظه ای بین این گونه ها و فارسی معیار، به ویژه در حوزه های آوایی و واژگانی وجود دارد.ولی از نظر صرفی و نحوی تفاوت چندانی مشاهده نشد