بررسی طنز در ترانه های بیگناهی و تجربه ویلیام بلیک

این پژوهش از نظریات گونه گون طنز و نظریه زبان باختین (گفتگو گرایی) سود می جوید تا تصویری تازه از طنز در ترانه های بیگناهی و تجربه بلیک ارائه دهد. نظریه باختین برای بررسی طنز در اثر بلیک در آغاز وسیله ای نامعقول می نماید. اما منتقدان عصر حاضر از نظریه گفتگوگرایی حتی برای بررسی شعر رمانتیک, که از دیدگاه باختین تصویرگر اوج حاکمیت و ذهن گرایی شاعر است, نیز استفاده می کنند. استفاده از این نظریات غزل بلیک را به عنوان غزلی نامتعارف معرفی می کند که نقش طنز در آن به عنوان شیوه غالب گفتمان قابل توجه است. طنز بلیک تا حدی وارث طنز درایدن و پوپ است زیرا طنزهای مشهور این دو به ویژه ریشخندهای حماسی آن ها به دلیل کنار هم قرار دادن سبکهای والا و دون, کارناوال گونه و در نتیجه مصداق گفتگوگرایی است. در اشعار بلیک انواع گفتمانی باختین یافت می شود: گفتمان تک صدا و رعب آور شعر, گفتمان عینیّت گرای نمایشنامه و گفتمان چندصدا و رمان گرا. کلام دوصدایی نیز به صورت انواع تقلید تمسخرآمیز ظهور می کند. اثر بلیک تقلیدی تمسخرآمیز از اشعار کودکانه زمان خود و همچنین گفتمان آمرانه حاکمیت دینی و دولتی است. گفتگوگرایی در غزل بلیک بر تأثیر طنزی که ایدئولوژی کلیسا و دولت را نشانه می گیرد فزونی می بخشد. طنز بلیک خیالبافی را که نتیجه خرد تک صدای عصر روشنگریست نشانه می گیرد. مفهوم رویا در آثار بلیک گویای فلسفه اخلاقی گفتگوگرایی است که بر پایه سنخیت وجود استوار است. رویا زمینه ا ی برای گفتگو ایجاد می کند و بر خلاف زیرکی شاعرانه در آثار درایدن و پوپ از حاکمیت شاعر طنزنویس تا حدی می کاهد. بنابراین, خود انسان گرای بلیک مغایر با خود فرهنگی-سیاسی درایدن و خود نخبه گرای پوپ است.