توسعه درونی شهر شیراز-مورد مطالعه منطقه چهار شیراز

گسترش افقی شهرها در چند دهه اخیر در کشور با تخریب سطح وسیعی از اراضی کشاورزی و سرمایه-های طبیعی پیرامون شهرها، دستیابی به شکلی پایداری از کالبد شهر را با چالشی اساسی روبه رو کرده است.نظریه توسعه درونی نیز که از اصول ده گانه رشد هوشمند به شمار می رود و در راستای اهداف توسعه پایدار می باشد. به موجب این رویکرد "اراضی بایر" و "ناکارآمد" در کنار انواع "بافتهای فرسوده شهری" به عنوان سازوکارهای تحقق سیاست توسعه درونی شهر شناخته می شوند.هدف این مقاله بررسی ظرفیت ها و قابلیت های توسعه درونی و سطح بندی منطقه چهار شهر شیراز از لحاظ شاخص های توسعه درونی از طریق شاخص های جمعیت و مساحت و شاخص های کالبدی (عمر و کیفیت ابنیه،کاربری مختلط و....)است.روش پژوهش اکتشافی-تحلیلی است.برای تجزیه و تحلیل داده ها از مدل های کمی برنامه ریزی،از جمله تصمیم گیری های چند معیاره تاپسیس،آنتروپی و تحلیل خوشه ای استفاده شده است.بر اساس بررسی های صورت گرفته از بین 11 ناحیه منطقه چهار شهر شیراز ناحیه 5 با امتیاز تاپسیس 0.88064 در بالاترین و ناحیه 7 و 3 به ترتیب در پاییننترین سطح توسعه از جهت دارندگی ظرفیت های توسعه درونی قرار دارد.رتبه بندی شاخص ها به تفکیک ناحیه نشان داد که در شاخص اراضی بایر،مخروبه و متروکه و و شاخص تراکم خالص ناحیه 10با بالاترین رتبه و ناحیه 5 نیز در شاخص های تراکم ناخالص، کیفیت ابنیه و ناحیه 1 در شاخص عمر ابنیه بیش از 30 سال بالاترین رتبه را به خود اختصاص می دهند.