تاثیر بسترهای کشت مختلف و کلرید سدیم بر رشد، عملکرد و خصوصیات فیزیولوژیکی فلفل دلمه ای در سیستم هیدروپونیک

بر اساس نتایج به دست آمده در این پژوهش، مشخص شد که گیاهان روئیده در بستر کشت ورمی کولیت در مقایسه با گیاهان روئیده در سایر بسترهای کشت قادر به حفظ رشد رویشی بهتر، ظرفیت بالاتر جهت حفظ وضعیت تغذیه ای مناسب تر در بخش های هوایی و هم چنین توانایی حفظ محتوای نسبی آب برگ تحت تنش کلرید سدیم بودند. علاوه بر این تحت تنش شدید کلرید سدیم، گیاهان روئیده در بستر کشت ورمی کولیت بالاترین میزان محتوای نسبی آب برگ را در مقایسه با گیاهان روئیده در سایر بسترهای کشت مورد آزمایش نشان دادند. با توجه به نقش پتاسیم در تغذیه گیاه و با آگاهی از اثرات سوء ناشی از افزایش غلظت عنصر سدیم بر میزان انتقال و وظایف این عنصر و هم چنین بر سایر فرآیندهای بیوشیمیایی گیاهان می توان چنین نتیجه گرفت که تجمع میزان کمتری از یون سدیم در اندام هوایی گیاهان روئیده در بستر کشت ورمی کولیت یکی از دلایل مقاومت بیشتر این گیاهان به تنش کلرید سدیم بوده است. به علاوه میزان عناصر کلسیم، منیزیم و فسفر اندام هوایی گیاهان روئیده در بستر کشت ورمی کولیت تحت تأثیر تنش شوری قرار نگرفت. خاصیت جذب کاتیونی و ظرفیت نگه داری آب بالا در بستر ورمی کولیت می توانند عواملی موثر بر افزایش جذب عناصر در این بستر کشت باشند. از طرفی نتایج پژوهش حاضر نشان داد که کاربرد سوپرجاذب سبب افزایش رشد رویشی (وزن خشک ریشه و اندام هوایی)، محتوای آب نسبی برگ و جذب بهتر عناصر در همه بسترهای کشت مورد آزمایش شد. در واقع سوپرجاذب با بهبود ویژگی های فیزیکی بسترهای کشت و افزایش ظرفیت نگه داری آب بستر سبب جذب بهتر عناصر غذایی شده است. به طور کلی، چنین نتیجه گرفته می شود که اگرچه حداکثر رشد رویشی و محصول فلفل دلمه ای در بستر کشت پرلایت به دست آمد ولی کاشت گیاهان در بستر کشت ورمی کولیت می تواند روشی موثر در جهت بهبود مقاومت به کلرید سدیم در گیاهان فلفل دلمه ای، تحت شرایط تنش شوری باشد. هم چنین سوپرجاذب ابزاری مناسب برای بهبود ویژگی های بسترهای کشت و افزایش آب قابل دسترس گیاه و بهبود پارامترهای رویشی و تغذیه ای گیاه در شرایط شور و غیر شور می باشد.