مطالعه تغییرات سایتوکین های il-1، il-6 و tnf-? پس از پاسخ های التهابی ناشی از سم عقرب مزوبوتوس اپئوس و تأثیر آنتی ونوم پلی والان در رت

عقرب گزیدگی به عنوان یکی از مشکلات عمده ی پزشکی در بسیاری از کشورها مطرح و از علل مهم مرگ و میر به ویژه در میان کودکان است. مطالعات قبلی نشان می دهد که سم عقرب سطوح برخی از سایتوکین های خون از جمله il-1، il-6 و tnf-?، را در مدل های تجربی عقرب گزیدگی حیوانات آزمایشگاهی افزایش می دهد. در مطالعه ی حاضر سم عقرب مزوبوتوس اپئوس که به روش الکتروشوک استخراج شده بود، به روش داخل صفاقی به میزان 5/1 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، به دو گروه 36 تایی v (ونوم) و av (ونوم و آنتی ونوم) از رت های نر نژاد ویستار با میانگین وزنی 20±200 گرم، تزریق شد. 6 رت به عنوان گروه c (کنترل) در نظر گرفته شده و سرم فیزیولوژی با حجم ?l50 به صورت داخل صفاقی به آن ها تزریق شد. گروه av، 30 دقیقه پس از تزریق سم، آنتی ونوم پلی والان را به میزان 5/2 میلی لیتر به ازای هرکیلوگرم وزن بدن به روش داخل صفاقی دریافت کردند. نمونه های خون توسط سرنگ های هپارینه در زمان-های 1، 3، 6، 24، 48 و 72 ساعت پس از تزریق سم به روش داخل قلبی جمع آوری شده و به منظور تعیین سطوح سایتوکین های پلاسما شامل il-1?، il-6 و tnf-?، توسط کیت های الایزای ویژه رت (کیت ray biotech ساخت کشور آمریکا) مورد ارزیابی قرار گرفتند. در این بررسی افزایش سطوح پلاسمایی il-1? ، il-6 و tnf-?، به طور معنی داری 3 ساعت پس از تزرق سم در هر گروه v و av مشاهده شد (05/0>p). نکته ی قابل توجه این است که شدت افزایش در گروه av کمتر از گروه v بود. بدین معنی که درمان با آنتی-ونوم پلی والان توانسته است شدت افزایش این سایتوکین ها را تعدیل کند. مطالعه ی حاضر نشان می دهد که استفاده از آنتی ونوم پلی والان در مدت زمان کوتاهی پس از عقرب گزیدگی می تواند در کاهش پاسخ های التهابی سیستمیک که به دلیل افزایش سایتوکین ها رخ می دهد، موثر باشد.