بررسی شیوه های روایت پردازی در آثار بلقیس سلیمانی

روایت شناسی رویکردی نوین و ساختارگراست که در حوزه ی مطالعه ی ادبیات داستانی در پی یافتن دستور زبان داستان، کشف زبان روایت، نظام حاکم بر انواع روایی و ساختار آن ها است. پایان نامه ی حاضر تلاشی است در جهت مطالعه و تحقیق پیرامون شیوه های روایت پردازی در آثار داستانی بلقیس سلیمانی. مطالب پایان نامه در سه فصل گردآوری شده است. در ابتدای پژوهش سعی بر آن بوده به همراه تاریخچه ی کوتاهی که از روایت شناسی ارائه می شود، نظریات برخی از نظریه پردازان مهم در این حوزه مورد تحقیق و بررسی قرار گیرد. در گام بعدی تجزیه و تحلیل مهم ترین عناصر روایی از قبیل شیوه های روایت، الگوهای روایی، زاویه ی دید، شخصیت پردازی و پیرنگ... مدنظر قرار گرفته است. در مرحله ی عملی کار پس از استخراج داده های قابل بررسی از لابلای آثار مختلف سلیمانی به تحلیل آن ها منطبق با دانسته های علمی، تکنیک ها، عناصر و اجزای مهم و اساسی اخذ شده از اندیشه ی بزرگان علم روایت از منظر ساختار روایی و تا حدی محتوایی پرداخته شده است. البته در بعضی از داستان ها برخی از تکنیک ها و عناصر وجود داشته که از آن میان سعی شده آن-هایی که برجستگی خاصی دارند مورد کاوش و بررسی ویژه قرار گیرند. بر اساس تحقیقات انجام شده آن چه در نگاه اول آثار سلیمانی را تازه و حاوی نوآوری و بدعت ساختارشکنانه نشان می دهد، ابتدا سبک روایی خاص نویسنده است وپس از آن می توان به دخل و تصرفی اشاره کرد که نویسنده به یاری تخیّلش در واقعیات بیرونی اعمال کرده تا داستانی جالب و جذاب صورت دهد. همچنین پرداخت چرخش های ناگهانی زاویه ی دید در تمامی آثار سلیمانی بخشی از مهم ترین عوامل جذابیت آثار این نویسنده می باشد.