مطالعه ی ژئوشیمی و پتروژنز سنگ های آذرین منطقه ی شمال غرب شیرینک واقع در جنوب شرق بردسیر(استان کرمان)

منطقه مورد مطالعه در شمال غرب روستای شیرینک از شهرستان بردسیر (استان کرمان) قرار دارد. این منطقه، از لحاظ زمین شناسی متعلق به بخشی از کمربند آتش فشانی ارومیه- دختر می باشد که در استان کرمان به نام کمربند دهج- ساردوئیه شناخته می شود. تنوع سنگ شناسی منطقه شامل تناوبی از جریانات گدازه ای مربوط به ائوسن ( بازالت و بازالتیک آندزیت)، پیروکلاستیک ها (برش آتش فشانی، آگلومراها و توف )، اپی کلاستیک ها (ماسه سنگ و کنگلومراهای ولکانیکی و آهک) می باشند که توسط تعداد زیادی توده نفوذی قطع شده اند. به نظر می رسد که آتش فشان های سازنده محصولات از نوع استراتوولکان بوده اند. فوران ها عمدتاً انفجاری بوده و باعث ایجاد مقدار زیادی پیروکلاستیک شده است. در زمان توقف فوران ها، مواد ولکانیکی فرسوده می شده و مواد فرسایش یافته توسط جریان های آشفته رودخانه ای حمل و در مناطق پست تر گذاشته شده اند. براساس شواهد سنگ نگاری، گدازه های منطقه، از کانی های درشت پلاژیوکلاز، کلینوپیروکسن و الیوین به همراه کانی های ثانویه مانند کوارتز، کلسیت و کلریت در زمینه ای میکرولیتی و ریز بلور تشکیل شده اند. بافت کلی این سنگ ها پورفیری و گلومروپورفیری است. در پلاژیوکلازهای موجود در این گدازه ها، انواع بافت های غیرتعادلی مانند بافت غربالی، غباری و منطقه بندی دیده می شود. این شواهد دلیلی بر فرایند هایی نظیر تغذیه مجدد آشیانه ماگمایی و اختلاط ماگما ها، تغییرات فشار بخار آب و کاهش فشار ناشی از صعود سریع ماگما یا تفریق بلوری می باشد. بررسی های زمین شیمیایی نشان می دهد که گدازه های منطقه به سری کالک آلکالن و کالکوآلکالن پتاسیم متوسط تعلق داشته و گرایشی به سمت سری تولئیتی دارند و در اغلب نمودارهای هارکر، یک روند ترکیبی پیوسته را نشان می دهند که می تواند نشانه تبلور تفریقی باشد. این گدازه ها در نمودارهای عنکبوتی، آنومالی منفی nb، ti، p، ، hree و hfse وآنومالی مثبت sr، ba، rb وth و lree را نشان می دهند که احتمالاً نشان دهنده ماگما های متعلق به مناطق فرورانش و پدیده آلودگی پوسته ای در آنها می باشد. براساس مطالعات پتروژنیتیکی، گدازه های منطقه در موقعیت تکتونیکی حاشیه ی فعال قاره ای قرار می گیرند و جزء گدازه های کالکوآلکالن شاخص قوس ها می-باشند. ماگما های مادر سنگ های منطقه، احتمالاً با درجات مختلف ذوب بخشی، از گوشته اسپنیل یا گارنت لرزولیتی ریشه گرفته اند. فراوانی عناصر کمیاب در سنگ ها نشان می دهد که گوشته ی مورد نظر به احتمال زیاد تحت تأثیر سیالات حاصل از لیتوسفر فرورو، از عناصر ناسازگار غنی شده و ماگما های ایجاد شده نیز در حین صعود به سمت سطح زمین توسط پوسته آلوده شده اند.