برهمکنش های درون رسته?ای تریپس شکارگر scolothrips longicornis و کنه?های فیتوزئید neoseiulus californicus و typhlodromus bagdasarjani با تغذیه از کنه تارتن دو لکه?ای روی گیاه خیار

رقابت و شکارگری درون رسته ای دو گونه کنه شکارگر neoseiulus californicus (mcgregor) (یک گونه ی غیر بومی در ایران) و typhlodromus bagdasarjani wainstein & arutunjan (یک گونه بومی) و تریپس شکارگر scolothrips longicornis priesner (یک گونه بومی) تحت شرایط آزمایشگاهی و میکروکازم (نیمه طبیعی) مطالعه شد. نتایج نشان داد تحت شرایط آزمایشگاهی، شکارگری درون رسته ای (igp) بین تریپس شکارگر و دو گونه کنه فیتوزئید یک طرفه و به نفع فیتوزئیدها بود. یعنی تریپس شکارگر توانایی تغذیه از هیچ کدام از مراحل زیستی دو گونه فیتوزئید را نداشت. اماn. californicus و t. bagdasarjani هر دو از لارو سن یک تریپس (به ترتیب 39/1 و 80/0 عدد در روز)، لارو سن دوم تریپس (به ترتیب 87/0 و 55/0 عدد در روز)، پیش شفیره (به ترتیب 51/0 و 48/0 عدد در روز) و شفیره (به ترتیب 51/0 و 49/0 عدد در روز) تغذیه کردند. هر دو گونه فیتوزئید مراحل تخم، لارو و پروتونمف های همدیگر را مورد تغذیه قرار دادند. ماده های کنه شکارگر n. californicus به طور معنی داری تعداد بیشتری لارو فیتوزئید (49/2 عدد لارو در روز) مصرف کردند در حالی که t. bagdasarjani تعداد 08/1 عدد لارو n. californicus را در روز مورد تغذیه قرار داد. در حضور کنه تارتن به عنوان شکار خارج از رسته، شکارگری درون رسته ای بین دو گونه فیتوزئید و روی مراحل لاروی تریپس با شدت کمتری مشاهده شد. هر دو گونه فیتوزئید و همچنین تریپس شکارگر قادر به تغذیه از مراحل نابالغ خودشان بودند. تحت شرایط میکروکازم هیچ اثر افزایشی یا سینرژیستی بین تریپس شکارگر و کنه شکارگر در کاهش جمعیت کنه تارتن دو لکه ای مشاهده نشد. ترجیح های شکارگری هر دو گونه فیتوزئید روی تریپس شکارگر و فیتوزئید غیر هم گونه روی دیسک های برگی خیار در غیاب و حضور کنه تارتن بررسی شد. ماده های هر دو گونه فیتوزئید به طور معنی داری ترجیح دادند از لارو سن یک تریپس (به ترتیب 82/1 و 41/1 لارو در روز) در مقایسه با فیتوزئید ها (به ترتیب 78/0 و 53/0 لارو در روز) تغذیه کنند. رشد جمعیت و پایداری هر دو گونه فیتوزئید روی دیسک های برگی خیار با شکار فراوان کنه تارتن مورد مطالعه قرار گرفت و جمعیت هر دو گونه تا انتهای آزمایش (30 روز) در تراکم های بالا پایدار ماند. بنابراین نتایج این مطالعه شکارگری درون رسته ای (igp) را بین سه گونه آشکار کرد و رفتار متفاوت تریپس شکارگر می تواند با نوع تغذیه آن (تک خواری) توجیه شود. همچنین واکنش تابعی و تداخل متقابل این دو گونه تحت شرایط آزمایشگاهی بررسی شد. واکنش تابعی سه گونه شکارگر به تراکم های مختلف تخم و پوره های کنه تارتن با استفاده از رگرسیون لجستیک نوع دوم تعیین گردید. بیشترین نرخ حمله ( به ترتیب 1107/0 و 1034/0 روی تخم و پوره) برای تریپس شکارگر و کمترین زمان دستیابی (6451/1 ساعت) برای n.californicus روی تخم های کنه تارتن و کمترین نرخ حمله (0473/0) برای t. bagdasarjani روی پوره های کنه تارتن و بیشترین زمان دستیابی (4691/2 ساعت) برای s. longicornis روی پوره های کنه تارتن به دست آمد. قدرت جستجوی سرانه سه گونه شکارگر با افزایش تراکم شکارگر به طور معنی داری کاهش یافت. ضریب تداخل برای n.californicus نسبت به t. bagdasarjani و تریپس شکارگر کوچکتر بود.