طراحی مسکن برای عشایر اسکان یافته

با توجه به شرایط اقلیمی - جغرافیایی سرزمین ایران، زندگی عشایری به منظور استفاده از مواهب طبیعی به صورت کوچ نشینی شکل گرفته و مسکن متناسب با آن، چادر با قابلیت جابجایی بوده است. چادر در طول زمان با زندگی کوچ نشینی هماهنگی یافته و روحیات خاص این زندگی به طرق مختلف خود را درمسکن عشایری به نمایش میگذارد. امروزه اسکان اجباری یا داوطلبانه عشایر، روش زندگی و به تبع آن الگوهای معیشتی اجتماعی آن، را با تغییر مواجه نموده است. اما در اغلب موارد اسکان بدون برنامه ریزی های لازم و در نظر گرفتن شرایط خاص زندگی صورت گرفته است. همچنان که چند بعدی بودن مساله اسکان، فرصت کافی به طراحی مسکن و پرداختن به کیفیت زندگی در این آبادی های نو ظهور نداده است. این تحقیق به منظور ارزیابی شهرک های عشایری در حاشیه شهرضا، به مصاحبه با عشایر قشقایی پرداخته است. نارضایتی عشایر از اسکان شهری به دلیل فقدان کیفیات مطلوبی از زندگی کوچ نشینی است که در مدل شهری خود بازتولید نشده است. بررسی ویژگی های زندگی کوچ نشینی و خصیصه های مرتبط با مسکن و پهنه های زیستی عشایر در حالت کوچ نشینی و سپس مسکن و محلات مسکونی شهری این افراد، امکان بررسی تغییرات مسکن و زندگی عشایر را در گذار از کوچ به اسکان محقق می کند. به منظور طراحی مسکن و مجتمع های مسکونی برای عشایر، فهم تصویر ذهنی عشایر از سکونت اهمیت دارد. برای این منظور ترکیبی از روش های تحقیق به شکل انجام مصاحبه های باز و مشاهده از درون و بیرون، (etic emic) در کنار مطالعات کتابخانه ای و بررسی مونوگرافی ها، نقاشی های قوم نگارانه انجام گرفته است.