جستجوی ژنومی تریپونمای عامل درماتیت انگشتی در جراحات زخم کف سم گاوهای شیری

لنگش یکی از مهم ترین مشکلات صنایع دامپروری بوده که زیان های اقتصادی زیادی را بر دامدار تحمیل می کند. لنگش یک ضایعه چند علیتی است که تحت تأثیر فاکتورهایی از قبیل شرایط نگهداری، مدیریت دامپروری، تغذیه، فاکتورهای فردی، شرایط آب و هوایی، میزان تولید و همچنین وجود اجرام بیماری زا در منطقه می باشد و بر این اساس فراوانی بیماری های مختلف منجر به لنگش در گزارش های مختلف متفاوت است. از جمله این بیماری ها درماتیت انگشتی است که یک بیماری زخم شونده است و عامل ایجاد آن، اسپیروکت تریپونما می باشد. از طرف دیگر یکی از مهم ترین عوامل لنگش گاو شیری، زخم کف سم است و معمولاً به دنبال لامینایتیس بروز می کند ولی علیرغم اینکه این عارضه جزء بیماری های غیر عفونی سم گاوهای شیری محسوب می شود، این فرضیه وجود دارد که عوامل درماتیت انگشتی با نفوذی که به بافت کوریوم دارند و یا به صورت ثانویه از محیط به زخم راه یافته و در گسترش و یا پایداری زخم موثرند. مطالعه ی حاضر در یک گله ی شیری صنعتی با 1400 رأس گاو شیروار در استان چهارمحال و بختیاری و یک گله ی صنعتی دیگر با تعداد 300 رأس دام شیروار در اصفهان انجام شد. گله های مذکور دارای برنامه مراقبت از سم بودند و تمامی جراحات اندام حرکتی در این گله به دقت ثبت می گردید. از تعداد 33 جراحت در ناحیه ی چهار سم نمونه های بافتی گرفته شد و در داخل یخ نگهداری و در زمان کمتر از 4 ساعت به آزمایشگاه ارجاع داده شد. محل جراحت قبل از نمونه برداری توسط آب مقطر شستشو داده شد و نمونه برداری توسط پنس استریل از لایه های زیرین بافت شاخی و از مرکز زخم انجام شد. پس از استخراج dna و با استفاده از پرایمرهای اختصاصی در یک برنامه ی سیکل حرارتی، تکثیر ژنوم مورد نظر به واسطه ی روش آشیانه ای واکنش زنجیره ای پلیمراز (nested pcr) صورت گرفت. نتیجه ی آزمایش نشان دهنده ی حضور باکتری تریپونما در 14 نمونه از نمونه های زخم کف سم مورد نظر بود. این نتیجه می تواند تائید کننده ی این فرضیه باشد که عوامل درماتیت انگشتی از طریق نفوذ به بافت کوریوم بر جراحت زخم کف سم موثرند و یا اینکه، این آلودگی خارجی بوده و به صورت ثانویه با این جراحات همراه شده اند که در هر دو صورت به عنوان یک ریسک فاکتور مطرح بوده و می تواند بر گسترش زخم و یا پایداری آن موثر باشد.