تعیین ظرفیت دینامیکی بهینه خطوط انتقال نیرو

رشد تکنولوژی و بالا رفتن سطح زندگی موجب رشد فزاینده ی مصرف انرژی الکتریکی شده است. این امر باعث شده است تا بسیاری از خطوط با حداکثر قابلیت بارگذاری شان کار کنند. در نتیجه برای تامین بار رو به رشد باید خطوط جدیدی احداث کرد. اما این مسئله موانع اقتصادی و محیطی بسیاری به همراه دارد. برای رفع این مشکل می توان از روش هایی بهره برد تا قابلیت بارگذاری خطوط را افزایش دهند. این روش-ها شامل استفاده از ادوات facts، خطوط hvdc، افزایش ولتاژ خط و استفاده از هادی های پر ظرفیت می باشند. علاوه بر این روش ها، در نظر گرفتن شرایط آب و هوایی واقعی و اینرسی حرارتی دمای خط که به ترتیب تحت عنوان روش مقدار نامی حرارتی دینامیکی (dtr) و هماهنگی الکتروحرارتی (etc) شناخته می شوند برای افزایش قابلیت بارگذاری خط مورد استفاده قرار می گیرند که موضوع اصلی این پایان نامه هستند. dtr روشی است که در آن از شرایط آب و هوایی واقعی به جای مقادیر محافظه کارانه (که به اصطلاح روش مقدار نامی حرارتی استاتیکی (str) نامیده می شود) برای تعیین حد بارگذاری خط بهره می برد. بنابراین مقدار قابلیت بارگذاری خط افزایش می یابد. روش etc برای مسائل بهره برداری مورد استفاده قرار می گیرد و بوسیله ی در نظر گرفتن اینرسی حرارتی دمای خط باعث افزایش قابلیت بارگذاری خط می شود. این دو روش علاوه بر مزایای فنی همچون امکان افزایش مقدار بارگذاری، مزایای اقتصادی مثل عدم نیاز به استفاده از ادوات گران قیمت مثل ادوات facts را نیز به همراه دارند. برای بررسی این روش ها، در این پروژه سعی شده است تا در قالب مسئله ی پخش بار بهینه راه حل مد نظرمان را بررسی کنیم. با بررسی های انجام شده کاهش هزینه که تابع هدف ما در پخش بار بهینه است مشاهده می شود. دلیل آن هم در این است که خطی که دچار محدودیت شده با اعمال شرایط جوی واقعی محدودیت اش رفع می شود(dtr) و با در نظر گرفتن اینرسی حرارتی دمای خط (etc) نیز پاسخ های بهتری بدست می آید و در نتیجه به جای استفاده از واحد های گران تر از واحد های ارزان تر برای تامین بار استفاده می شود.