ترجمه و شرح مقامات بدیع الزمان همدانی (25 مقامه اول)

فن مقامه نویسی یکی از قالبهای نثر فنی است و در دوره ای از ادوار نثر عربی پا به عرصه وجود گذاشته که نثرنویسی در غایت تکلف و تصنع بوده است و نویسندگان در پی آن بوده اند تا موضوع جدیدی را ابداع کنند که در قالب آن بتوانند اقتدار لغوی و مهارت خویش را در بکارگیری صنایع لفظی و اسلوب های مختلف زبانی به ظهور برسانند . با ابداع قالب مقامه نویسی در قرن چهارم هجری این زمینه برای نثر نویسان متکلف هموار گشت و آنان توانستند در لغت پردازی و ترکیب سازی نهایت هنرخود را ارائه دهند . در فن مقامه نویسی توجه به لفظ و پرداخت عبارات در حدی است که برخی از نویسندگان و پژوهشگران ، هدف از تألیف مقالات را تعلیم مفردات و تعلیم انشاء و آشنایی خواننده با سبکهای مختلف نظم ونثر دانسته اند . بدیع الزمان ابوالفضل احمد بن الحسین بن یحیی الهمدانی ، شاعر و نویسنده بزرگ و مشهور ایرانی است (358-398) که در نزد پادشاهان ایرانی مانند دیلمیان و آل زیار و ملوک نیمروز و غزنویان پرورش یافته است و همواره از آنان صلات و جوایز می گرفته و در بغداد و دربار خلفا نیز شهرتی بسزا داشته است. مقامات او افسانه هایی است که غالباً پهلوان آن روایات " ابوالفتح اسکندری" مخلوق فکر بدیع الزمان و راوی وی" عیسی بن هشام " که او نیز خیالی است می باشد و لطایف و شاهکارهای این مرد در عباراتی لطیف و زیبا آراسته و مایه عبرت وشگفتی و شادی شنوندگان و خوانندگان را فراهم آورده است . موضوع این پژوهش در مورد مقامات بدیع الزمان همدانی است ، در کنار اشاره به معانی برخی لغات دشوار به شرح و ترجمه روان مقامات پرداخته است .