پایدارسازی سیستم های غیرخطی با مدل فازی ts براساس قضیه بهره بزرگ

بسیاری از سیستم های صنعتی دارای دینامیک غیرخطی و ناپایدار هستند و پایدارسازی سیستم های غیرخطی هم امر دشواری است. روش های کلاسیکِ پایدارسازی سیستم های غیرخطی از قبیل روش خطی سازی فیدبک، کنترل کننده مود لغزشی و کنترل کننده بازگشت به عقب غالبا منجر به کنترل کننده های پیچیده ای می شوند که از لحاظ عملی پیاده سازی آنها سخت است. اخیرا سیستم های غیرخطی با استفاده از مدل فازی تاکاگی-سوگنو مدل شده اند و براین اساس چندین روش برای پایدارسازی سیستم های غیرخطی با استفاده از کنترل کننده های فازی تاکاگی-سوگنو ارائه شده است. اکثر این روش ها با استفاده از معیارپایداری لیاپانوف یک شرایط پایداری مبتنی بر نامساوی ماتریسی خطی را ارائه می کنند. یکی از مهمترین این روش ها روش موسوم به pdc است که در آن برای هر قانون فازی سیستم که یک بخش خطی است، یک کنترلگرخطی طراحی می شود و کنترل کننده کلی از ترکیب فازی تمامی کنترل کننده های تکی بدست می آید. در این پایان نامه یک روش جدید برای پایدارسازی ورودی-خروجی سیستم های فازی تاکاگی-سوگنو براساس قضیه ی بهره ی بزرگ ارائه می شود. روش کار به این صورت است که با استفاده از یک جبرانساز فازی پیشرو و موازی با سیستم ، حداقل بهره سیستم را بزرگتر از یک می کنیم و سپس مجموع سیستم و جبرانساز را در حلقه فیدبک واحد قرار می دهیم. در این حالت بر اساس قضیه ی بهره ی بزرگ سیستم پایدار می شود. روش طراحی براساس مجموعه ای از نامساوی های ماتریسی خطی می باشد.