بررسی کارایی خاکپوشهای پلیمری در تثبیت کانونهای فرسایش بادی با استفاده از شبیه ساز فرسایش بادی

عمل فرسایش پدیده ای است که در آن مواد خاکی توسط عواملی از قبیل آب و باد از بستر اصلی خود جدا شده و انتقال مییابند. در مناطق خشک و نیمه خشک نیز فرسایش بادی عامل اصلی هدر رفتن خاک است. باد هر ساله صدها میلیون تن خاک را از سطح بیابانهای کره زمین کنده و جابجا میکند. علاوه بر شرایط هواشناسی، عوامل سطحی زمین، با تغییرپذیری ذاتی زمانی و مکانی خود، در تعیین میزان انتشار گرد و غبار اهمیت بسزایی دارند. گرد و غبار بسته به بزرگی رویداد، مواد شیمیایی همراه و فاصله ای که طی میکند، از هر دو جنبه مثبت و منفی، نقش مهمی در محیط زیست بازی میکند. یکی از روشهای حفاظت خاک، مالچ پاشی است. محصولات متنوع طبیعی و شیمیایی برای مهار غبار به کار میروند که خاکپوشهای پلیمری از جمله مواد به کار گرفته شده در کنترل غبار میباشند. در انتخاب یک خاکپوش پلیمری به عنوان تثبیت کننده خاک در برابر فرسایش بادی، فاکتورهای مهمی چون نوع پلیمر، کارایی آن در کنترل فرسایش خاک، میزان استفاده، دوام در برابر عوامل محیطی و اثرات زیست محیطی آن میبایستی لحاظ گردند. در این تحقیق پس از آزمایشات مقدماتی بر روی نمونه های خاک، از سه نوع خاکپوش پلیمری در برابر تنشهای حرارت و بارندگی در خاک، و تنشهای اشعه ماوراءبنفش و حرارت در پلیمر استفاده شد. همچنین برای مقایسه میزان تخریب پذیری خاکپوشها از آنها در صحرا استفاده گردید. نتایج حاصل از آزمایشات فرسایش در تونل باد با توجه به سرعت آستانه فرسایش بادی در شرایط باد با سرعت 20 متر بر ثانیه، نشان داد که اختلاف معنی داری بین میزان فرسایش بادی نمونه های خاک تیمار شده با خاکپوش پلیمری و شاهد (تیمار شده با آب و بدون آب) وجود داشته و افزودن پلیمر با غلظتهای 5، 10 و 15 درصد، مخصوصا در غلظتهای بالاتر، باعث کاهش چشمگیر غبار از 10 و 2 میلیگرم بر متر مکعب به حد استاندارد میزان غبار یعنی 15/0 میلیگرم بر متر مکعب شده است. نتایج آزمون ftir نشان میدهد که حرارت همراه اشعه ماورابنفش باعث تخریب بیشتر در بعضی پلیمرها و همچنین احتمال ایجاد سمیت در یک نمونه پلیمری میشود. نتایج میزان تخریب پذیری در صحرا نشان داد پلیمرها باعث افزایش هدایت الکتریکی خاک میشوند.