بررسی و ارزیابی نقش مسیرهای ویژه وسائط نقلیه غیر موتوری در سیستم حمل و نقل درون شهری

بهبود شرایط دوچرخه سواری برای دوچرخه سواران شهر نیازمند برنامه حمایتی و سیاست طراحی شهری و توانایی های فنی است. برای استفاده از حقوق گذرهای موجود برای تردد وسایل حمل و نقل غیر موتوری و پیاده ها، ادعاهای در حال رقابت فراوانی وجود دارد، محدوده ای که گسترش آن در نواحی شهری دشوار است. دوچرخه سواران شهری دائما با محدودیتهایی روبرو میشوند که سفرهای آنها را دشوارتر و خطرناکتر میسازد. پس توجه به برخی اصول و عملکردهای طراحی شهری که ایمنی حرکت با دوچرخه را بالا میبرد و محدودیت ها را کاهش میدهد لازم و ضروری است. هدف از این پژوهش معرفی دوچرخه به عنوان یکی از شیوه های موفق حمل و نقل در دنیای امروزی و معرفی آن به جامعه میباشد. در صورت افزایش فرهنگ دوچرخه سواری شاهد کاهش تردد خودروهای موتوری خواهیم بود. این روند به تدریج باعث کاهش آلودگی هوا ناشی از سوخت فسیلی شده و در نتیجه شاهد هوای پاک، و حفظ محیط زیست و در کنار آن صرفه جویی های اقتصادی در کلانشهرها خواهیم بود. شهر تبریز هر روز بیشتر در آلودگی ناشی از دود حاصل از اگزوز اتومبیل ها فرو میرود و در کلاف سردرگم ترافیک گم میشود. با توجه به توپوگرافی و موقعیت جغرافیایی شهر تبریز میتوان با ایجاد مسیرهای دوچرخه سواری، شاهد افزایش ترددهای درون شهری با دوچرخه بود. در این تحقیق با پرسش از نمونه آماری در مسیرهای دوچرخه سواری مورد پژوهش و سپس آنالیز این داده ها توسط نرم افزار spss معلوم گردید که ایجاد مسیرهای دوچرخه سواری استاندارد باعث افزایش استفاده مردم از این وسیله شده و در کنار آن با ایجاد بستر فرهنگی مناسب، برای استفاده تمام اقشار جامعه، شاهد استفاده از این شیوه حمل و نقل، در میان تمامی افراد خواهیم بود.