بررسی جایگاه علم و عالم در نهج البلاغه

بزرگان دین و اولیاء الهی همواره برای علم و علم آموزی اهمیت فراوانی قائل بوده اند. امیرالمومنین «علیه السلام» نیز علم و حرکت در طریق آموزش را امری مهم و دارای ارزش و منزلت خاص دانسته و در بسیاری از سخنان گوهربار و الهی خود در کتاب شریف نهج البلاغه به این مسئله اشاره نموده و همه گان را به علم آموزی دلالت و ترغیب می نمایند. لکن آنچه از تحقیق در فرمایشات ایشان حاصل می-گردد، تلازم علم و عمل و ضرورت اخلاص و ایمان در مسیر علم آموزی است که می بایست به عنوان خط مشی در طی این مسیر نصب العین هر پوینده راه علم باشد. در همین راستا امام علی «علیه السلام» با تأکید وافری که بر تعلیم و تعلّم دارند، به شرح علوم مختلف پرداخته ، به برخی از علوم و ضرورت کسب آن صحه گذارده و از آموزش برخی از علوم ضاله منع کرده و آن علوم را نفی نموده اند. امیرالمومنین «علیه السلام»، جایگاه خاصی را در جامعه برای عالمان و دانشمندان ترسیم نموده و به وظایف ونقش مهّم ایشان در قبال مردم اشاره دارند. ایشان از طریق شناساندن جهان هستی که خود در برگیرنده علوم گوناگونی است، انسان را به معرفت پروردگار رهنمون می شوند که چنین ارزش گذاری به این معناست که تلاش در جهت کسب علومی که ما را با جهان اطرافمان - که آیات الهی هستند - آشنا می نماید، مورد تأیید و تأکید آن امام همام قرار دارد.