تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر علائم افراد مبتلا به اختلال بدشکلی بدنی

چکیده طرحواره درمانی که توسط یانگ و همکارانش بوجود آمده است، درمانی نوین و یکپارچه است که عمدتاً براساس بسط و گسترش مفاهیم و روشهای درمان شناختی-رفتاری کلاسیک بنا شده است. هدف این مطالعه تعیین اثر بخشی طرحواره درمانی بر علائم اختلال بدشکلی بدن بود. شرکت کنندگان این پژوهش زنی 21ساله و مجردو مردی 22ساله و مجرد بود که با استفاده از مصاحبه نیمه ساختار بافته برای اختلالات روانی (scid) تشخیص داده شدند. برای سنجش علائم اختلال بدشکلی بدنی از پرسشنامه بدشکلی بدن یل براون (1997) ، برای سنجش تصویر بدن از پرسشنامه تن فیشر (1970) ، برای سنجش عزت نفس از پرسشنامه عزت نفس روزنبرگ (1386) ، برای سنجش خودکارآمدی از پرسشنامه خودکارآمدی عمومی (1997) و برای سنجش عزت بدنی از پرسشنامه ارزیابی عزت نفس و تصویر ووزن بدن (2004) استفاده شد. در این پژوهش از روش پژوهشی مورد منفرد a-bاستفاده شد. در این پژوهش پس از سه جلسه خط پایه، مداخله آغاز و 16 جلسه طرحواره درمانی برای بیماران اجرا شد. یک ماه پس از مداخله، بیماران دو جلسه با فاصله 15 روزه تحت آزمون پیگیری قرار گرفتند. یافته های این پژوهش نشان دادند که طی تحلیل دیداری نمودار داده ها بر اساس شاخص آمار توصیفی و تحلیل دیداری، در مرحله پیگیری نسبت به خط پایه مداخله در کاهش علائم بدشکلی بدن و افزایش میزان تصویر بدن، عزت نفس، خودکارآمدی شرکت کنندگان موثر بوده است اما در زمینه عزت بدنی موثر نبود. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه همسو با پژوهشهای قبلی نشان داد که طرحواره درمانی باعث کاهش علائم بدشکلی بدن و افزایش میزان تصویر بدن، عزت نفس، خودکارآمدی در افراد مبتلا به اختلال بدشکلی بدن می شود.