اثربخشی آموزش گروهی خوش بینی بر علایم افسردگی اضطراب و فشار روانی دختران نوجوان خانواده های طلاق

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش خوش بینی بر میزان علایم افسردگی، اضطراب و فشار روانی(استرس) دختران نوجوان شهر اصفهان بوده که والدینشان طلاق گرفته اند.آموزش خوش بینی با توجه به مفهوم سبک اسنادی خوش بینانه که سلیگمن در "برنامه ی پیشگیری پنسیلوانیا" به آن پرداخته است، طراحی شد. این پژوهش در قالب یک طرح پژوهشی نیمه تجربی، همراه با پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری 40 روزه انجام گرفت. جامعه ی آماری پژوهش، کلیه ی دانش آموزان مقطع راهنمایی شهر اصفهان در سال تحصیلی 91-90 بودنده اند که والدینشان قبلا طلاق گرفته اند. برای انتخاب نمونه ی مورد نظر، ابتدا از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای استفاده گردید. بدین صورت که آموزش و پرورش اصفهان به پنج ناحیه تقسیم شده و از بین این پنج ناحیه، یک ناحیه یا خوشه انتخاب شد، سپس از آن ناحیه یک مدرسه انتخاب شده و مورد بررسی قرار گرفته است. درادامه برای انتخاب آزمودنیها از شیوه ی نمونه گیری در دسترس استفاده شد. حجم نمونه 30 نفر بود که 15نفر در گروه آزمایش و 15نفر در گروه گواه قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس (dass-42) بود که پایایی آن به روش آلفای کرونباخ برای سه زیر مقیاس افسردگی،اضطراب و استرس به ترتیب برابر با 8/0، 67/0، 79/0 بدست آمد. نتایج تحلیل کواریانس در مجموع نشان داد که در مجموع آموزش خوش بینی بر میزان علایم افسردگی، اضطراب و استرس دختران نوجوان تأثیر معناداری دارد و موجب کاهش علایم افسردگی، اضطراب و استرس دختران نوجوان در مرحله ی پس آزمون و پیگیری شده است (05/0p<).