تعیین سهم بهینه انرژی های تجدید پذیر در قالب یک الگوی رشد پایدار: مورد ایران

انرژی یکی از نهاده های مهم تولید می باشد. بنابراین الگوهای رشد که نقش انرژی را در تولید محصول نادیده می گیرند، کامل نیستند. مصرف انرژی به طور مستقیم و غیر مستقیم بر محیط زیست اثر می گذارد، از یک طرف انرژی به منزله عامل محرک رشد اقتصادی و بهبود کیفیت زندگی انسان تلقی می شود و از سوی دیگر، موجب تولید آلاینده های زیست محیطی می گردد که کیفیت زندگی را کاهش می دهد. بنابراین، ایجاد آسیب های زیست محیطی همراه با توسعه و رشد باعث بروز یک جایگزینی بین منافع حاصل از رشد و تخریب محیط زیست می گردد. در این مطالعه انرژی به عنوان یک نهاده تولید در نظر گرفته شده است که می تواند رشد را تحت تاثیر قرار دهد. همچنین فرض شده است که انرژی توسط دو منبع انرژی های فسیلی و انرژی های تجدیدپذیر تولید شود. بسیاری معتقدند که در صورتی که سهم انرژی های تجدید پذیر از کل انرژی در تولید افزایش یابد اثر قطعی آن بهبود کیفیت محیط زیست و رشد اقتصادی می باشد. که در ادبیات موضوع از آن تحت عنوان رشد پایدار یاد می شود. هدف اصلی این تحقیق طراحی الگویی مناسب برای تعیین سهم بهینه انرژی های تجدیدپذیر و تجدید ناپذیر در مسیر رشد پایدار و محاسبه این سهم ها برای اقتصاد ایران می باشد. در این تحقیق با استفاده از روش الگوریتم ژنتیک ضرایب تابع تولید، معادله حرکت آلودگی و تابع مطلوبیت برآورد گردیده است. در مرحله بعد مسیرهای بهینه متغیرهای مصرف، تولید و سهم های انرژی در قالب الگوی رشد درونزا در دوحالت با درنظر گرفتن ملاحظات زیست محیطی و بدون توجه به مسائل زیست محیطی مشخص گردیده است. نتایج حاکی از آن است که در سال 1389 سهم انرژی های تجدید پذیر باید 8/0 درصد از کل انرژی باشد. این در حالی است که در این سال 4/0 درصد از کل انرژی از انرژی های تجدید پذیر تولید شده است. همچنین با توجه به پیش بینی الگو برای قرار گرفتن در مسیر رشد پایدار تا سال 1400، 1/2 درصد از کل انرژی باید به وسیله انرژی های تجدید پذیر تولید شود. که این مستلزم رشد سالانه 26 درصدی تولید انرژی های تجدید پذیر از سال 1389 تا سال 1400 می باشد.