تأثیر توسعه حمل و نقل محور در توسعه پایدار شهر تهران با تأکید بر نقش مدیریت شهری

این تحقیق به منظور بررسی تأثیر پیاده سازی الگوی توسعه حمل و نقل محور در توسعه پایدار شهر تهران با تأکید بر نقش مدیریت شهری انجام شده است. با توجه به ویژگی های شهر تهران، تعداد سفرهای آونگی متعدد و ضرورت اختلاط مطلوب کاربری زمین بمنظور به حداقل رساندن سفرها و بهینه سازی سیستم حمل و نقل عمومی این الگو می تواند پاسخگوی نیازهای سیستم و مبلغ حمل و نقل عمومی در شهر تهران با ویژگی های منحصر به فرد خود و تحقق توسعه پایدار گردد. مدیریت بهینه شهری با نقش خود می تواند این رابطه را تقویت و یا تضعیف نماید. در این راستا هر یک از مفاهیم به ابعاد و شاخص هایی دسته بندی شده و میزان تاثیرگذاری هر یک از شاخص ها در تحقق اهداف توسعه پایدار با استفاده از پرسشنامه و تحلیل های آماری با استفاده از نرم افزار spss مورد سنجش قرار گرفته است. پس از بررسی رتبه تاثیرگذاری شاخص ها در وضعیت تهران، می توان نتیجه گرفت که ویژگی های، حفظ تعادل نظام زیست محیطی در بی نظمی ها، توازن در ترکیب اجتماعی- دموگرافی، جایگزینی منابع تجدید پذیر با منابع تجدید ناپذیر و تأثیر دسترس پذیری در سکونت، سرمایه گذاری و قابلیت توسعه در شاخص های توسعه پایدار به ترتیب بیش از سایر شاخص های تعریف شده، می تواند از طریق پیاده سازی سیستم توسعه حمل و نقل محور و با در نظر گرفتن نقش مدیران شهری محقق گردد. شاخص های به ترتیب، کاهش تراکم ترافیکی، ارزان بودن سفر در استطاعت مالی همه اقشار جامعه، کاهش اتلاف انرژی و افزایش قابلیت سرمایه گذاری در حمل و نقل عمومی و رونق پایداری اقتصادی سیستم حمل و نقل عمومی در توسعه حمل و نقل محور از لحاظ کاربرد آن در وضعیت تهران، مهم ترین شاخص ها شناخته شده اند. در این میان، نقش های یکپارچه سازی سیستم حمل و نقل با کاربری زمین، ایجاد عدالت اجتماعی درون نسلی و بین نسلی و رفع نیازهای جامعه، سیاستگذاری تأمین دسترسی به جای تأمین بیشترین امکانات حرکت، دسترسی به منابع و ایجاد سرمایه گذاری مشارکتی به ترتیب موثر ترین وظایف مدیران شهری تهران در پیاده سازی سیستم توسعه حمل و نقل محور و رسیدن به توسعه پایدار شناخته شده اند که بایستی تقویت گردند.