نقش جهت گیری به اهداف بر عمککرد ریاضی دانشجویان دانشکده مهندسی دانشگاه فردوسی مشهد

هدف از این پژوهش بررسی رابطه بین جهت گیری به اهداف پیشرفت و عملکرد ریاضی دانشجویان براساس چارچوب اهداف سه بخشی که شامل اهداف تسلط، عملکرد و عملکرد-اجتناب است و همچنین تأثیر هر یک از متغیرهای اضطراب ریاضی ، خودکارآمدی ریاضی، نگرش ریاضی و سبک شناختی بر روی نوع اتخاذ به جهت گیری اهداف مورد بررسی شده است. نمونه آماری در این پژوهش شامل 153 دانشجو پسر دانشکده مهندسی دانشگاه فردوسی مشهد بوده که به روش تصادفی ساده انتخاب شدند و به پرسشنامه جهت گیری به اهداف میدگلی(2000) ، اضطراب ریاضی فرگاسن(1986)، نگرش ریاضی فنما-شرمن(1970)، سبک شناختی ویتکین (1971) و خودکارآمدی ریاضی میرشاهی پاسخ داده و در دو آزمون میان ترم ریاضی عمومی 2 شرکت کرده اند. آنالیز داده های این پژوهش به روش رگرسیون چندگانه گام به گام و توسط نرم افزار spss بوده است. نتایج این پژوهش نشان داد که جهت گیری به اهداف عملکرد و عملکرد اجتناب به طور معناداری پیش بینی کننده عملکرد ریاضی هستند. نگرش نسبت به استاد ریاضی بیشترین تأثیر را در بین متغیرهای پیش بینی کننده به روی اتخاذ جهت گیری به اهداف عملکرد و عملکرد- اجتناب در سطح خطای 0/01 داشته است، همچنین خودکارآمدی ریاضی نیز بیشترین تأثیر را به روی اتخاذجهت گیری به اهداف تسلط داشته است.