ثیر 8 هفته استرس روانی و تمرین هوازی بر تغییرات اینترلوکین-4 واینترفرون – گاما در موش های نر

هدف از انجام این پژوهش بررسی تأثیر 8 هفته استرس روانی و تمرین هوازی بر تغییرات اینترلوکین- 4 واینترفرون – گاما در موش های نر نژاد اسپراگوداولی بود. بدین منظور60 سر رت بطور تصادفی به چهار گروه مساوی گروه کنترل(c)، گروه استرس روانی(ps)، گروه تمرین هوازی(t) و گروه استرس روانی + تمرین(ps+t) تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل تمرین هوازی از نوع فزاینده و برنامه استرس روانی شامل القا استرس از نوع دیداری، شنیداری و بویایی بود که 5 جلسه در هفته و به مدت 8 هفته اجرا گردید. نمونه های خونی قبل از شروع برنامه آزمون، بلافاصله و 72 ساعت پس از آزمون جمع آوری گردید. جهت ارزیابی اطلاعات از آزمون های آماری تحلیل واریانس مختلط و اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی l.s.d درسطح معنی داری 05/0 ? p استفاده شد. طبق نتایج بدست آمده تفاوت معناداری در سطوح سرمی il-4 ،ifn-? و ifn-? /il-4 در میان گروه های مورد بررسی وجود نداشت. درصورتیکه، در گروه استرس روانی+تمرین هوازی بلافاصله پس از آخرین جلسه تمرین مقدار ifn-? بطور معنی داری کاهش یافت، اما در گروه تمرین هوازی، 72 ساعت بعد از تمرین افزایش معناداری نشان داد. غلظت هاس سرمی il-4 نسبت به قبل و بعد از استرس روانی و تمرین هوازی تغییری نکرد، اما در گروه استرس روانی + تمرین هوازی در شرایط 72 ساعت پس از آخرین جلسه نسبت به شرایط پیش از آزمون بطور معناداری افزایش یافت. بطور کلی بنظر می رسد که استرس روانی و تمرین هوازی موجب کاهش معنی دار ifn-? بلافاصله پس از آزمون و افزایش معنادار آن در 72 ساعت بعد می شود و همچنین الگوی حرکتی و استرس منجر به از بین رفتن تعادل th1/ th2 بدن و آسیب عضله اسکلتی نمی شود.