اثربخشی مواجهه با نگرانی در درمان اختلال اضطراب فراگیر

اختلال اضطراب فراگیر (gad)یکی از انواع اختلالات اضطرابی است که اختلالی شایع واغلب مزمن است وشیوع طول عمر آن 5الی 6درصد تخمین زده می شود(کسلر ،چیو ،دملر ،والترز ،2005).تخمین های معقولی که در مورد شیوع یک ساله آن زده می شود،در طیف سه تا هشت درصداست.نسبت زن به مرد در این اختلال حدود دو به یک است ،منتها این نسبت در مورد زنان ومردانی که برای درمان این اختلال بستری می شوند،حدود یک به یک است.این اختلال معمولا در اواخر نوجوانی یا اوایل بزرگسالی شروع می شود ولی موارد بیماری در بزرگسالان مسن تر، به وفور دیده می شود.شواهد موجود حاکی است که شیوع اختلال اضطراب فراگیر بخصوص در مراجعین مراکز مراقبتهای اولیه در حد بالایی است(سادوک وسادوک،2007)با توجه به ملاحظات فوق gad به طور قابل توجهی به سبب میزان بالای همبودی با سایر اختلالات،نرخ پایین بهبود ،استفاده ی زیاد این افراد از خدمات بهداشتی وهمچنین با تحمیل کردن هزینه های هنگفت بر جامعه وبالا بودن میزان رفتارهای خودکشی گرایانه دربین افراد مبتلا به این اختلال،ضرورت پژوهش را در باره ی این اختلال برجسته می کند و با توجه به اینکه اکثر دیدگاههای شناختی نگرانی را به عنوان ویژگی اصلی این اختلال می دانند از اینرو بررسی اثربخشی روشهای درمانی همچون we که نگرانی را در کانون توجه خود قرار می دهند، هم از لحاظ نظری وهم از لحاظ کاربردهای بالینی حائز اهمیت است همچنین مطالعه ی اثربخشی we که یکی از مولفه های درمان شناختی رفتاری است موجب می شود به جای تأکید براجرای کلیه ی مولفه های این رویکرد که هم طولانی است وهم وقت گیر،فضای درمانی را به صورت ساده درآورده واز نظر اقتصادی نیزبه صرفه باشد بر این اساس انجام برسی های تجربی در این زمینه نه تنها برای شناسایی روش های درمانی اثر بخش برای این اختلال سودمند است بلکه می تواند در طرح ریزی های درمانی جزو گزینه های مناسب جهت درمان در نظر گرفته شود.پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی مواجهه با نگرانی در درمان اختلال اضطراب فراگیر صورت گرفته است. پژوهش حاضر را می توان یک مطالعه مقدما تی ولی راهگشا در نظر گرفت که برای ارزیابی اثربخشی درمان مواجهه با نگرانی بر gad صورت گرفته است . انجمن روانشناسی آمریکا (1993 ،به نقل از بارلو و هافمن ،1997) بر اساس ملاک های کاملا" روشن ،درمانی را اثربخش تلقی میکند که کارایی حد اقل برابر آن با درمان های موثر قبلی یا برتری آن در مقایسه با درمان نماهای روانشناختی یا یک درمانگر دیگر ، تایید شده باشد و یا مجموعه وسیعی از طرح های تک موردی با روش شناسی تجربی بسنده ،اثر بخشی آن در مقایسه با سایر درمان ها نشان داده شده باشد