زمینه های فلسفی نقد پوزیتیویست های منطقی از متافیزیک

از جمله رویدادهای مهم فلسفی در فاصله ی بین دو جنگ جهانی تشکیل حلقه ای فلسفی در وین بود که در آن بسیاری از حامیان علم درصدد برآمدند تا چالش هایی را که در آستانه قرن بیستم عارض اندیشه ی پوزیتیویسم علمی شده بود، برطرف کنند. پوزیتیویسم منطقی حاصل و خروجی اندیشه ای بود که در این حلقه پا گرفت و از جمله نمایندگان آن می توان به کارناپ، آیر، شلیک و وایزمن اشاره کرد. پوزیتیویست های منطقی دارای چند اصل عقیدتی عمده بودند: تمایز قاطع بین قضایای تحلیلی و ترکیبی که قدری از هیوم و قدری از ویتگنشتاین اخذ شده بود. اصل تحقیق پذیری که آن نیز گمان می رود از رساله ی ویتگنشتاین آمده باشد. و یک برنهاد فروکاهنده درباره ی نقش مشاهده در تعیین معناداری شناختی که خواستگاه اش را می توان به تجربه گرایان کلاسیک از قبیل لاک و هیوم و تقلیل گرایی راسل رسانید. انکار متافیزیک، ماحصل اصلی به کارگیری اصول اساسی مذکور توسط پوزیتیویستهای منطقی می باشد. بنابراین، زمینه های فکری پوزیتیویست های منطقی در نقد متافیزیک را هم می توان در فلسفه ی تحلیلی، مخصوصاً" نزد فیلسوفانی مثل ویتگنشتاین (در اصل تحقیق پذیری، اصل معناداری و اصل ضرورت این همانی است) و راسل وفرگه (در اصل منطق گرایی) و هم نزد فیلسوفان سنتی از قبیل هیوم و کانت (در نقد متافیزیک) ریشه یابی کرد. پوزیتیویست های منطقی از میان همه ی مکاتب فلسفی، متافیزیک را طرد و تخطئه می کردند، چرا که معتقد بودند احکام متافیزیکی بی معنی بوده و هیچ طریقه ی ممکنی برای آن که در تجربه به تحقیق برسند ندارند. همانطور که در مورد زمینه های فکری پوزیتیویست ها در بالا اشاره کردیم، طرد و رد متافیزیک امری نو ظهورنبود، هیوم متافیزیک را سفسطه و مغلطه خوانده بود و ادعا کرده بود که از تعبیرات بی دلالت و بی مدلول استفاده می کند. کانت هم متافیزیک مشروع را از متافیزیک نامشروع فرق می نهاد. در حالی که منتقدان پیشین متافیزیک در صدد غیر علمی و بی فایده نشان دادن متافیزیک بودند، پوزیتیویست های منطقی با استناد به رساله ی ویتگنشتاین، متافیزیک را فاقد معنی می شماردند و آن را به طور کلی انکار می کردند.