توسعه مدل مدیریت درآمد برای سیستم های تولیدی ساخت بر اساس سفارش

چکیده دنیای امروز بیش از هر زمان دیگر رقابتی شده است و شرکت ها همواره در تلاش هستند تا سودآوری خود را از طریق فروش بهینه محصولات و یا خدمات فناشدنی حداکثر کنند. این شرکت ها معمولا با مشکل فروش موجودی ثابتی از یک محصول در افق زمانی محدود مواجه می باشند. در محیط های تولیدی ساخت بر اساس سفارش، زمانی که تقاضای مورد انتظار بیش از ظرفیت موجود است، تولید کننده باید در مورد پذیرش سفارشات پرسودتر و رد سفارشات با سودآوری کمتر به منظور بیشینه سازی درآمد تصمیم گیری کند. از آنجا که اطمینان کافی در مورد اینکه چه میزان سفارش برای هر یک از محصولات در آینده دریافت خواهد شد و هر یک از سفارشات در چه زمانی صورت خواهد گرفت، وجود ندارد، باید از طریق خط مشی های مدیریت تقاضا به دنبال تخصیص بهینه ظرفیت در کوتاه مدت بود. روش های مدیریت درآمد، ابزاری کارا به منظور یافتن خط مش های بهینه در تخصیص ظرفیت منابع فناشدنی و محدود در افق برنامه ریزی موجود می باشند. از آنجا که تقریبا در تمام حالت های مدیریت درآمد، تصمیمات اتخاذ شده در آینده، در ارزیابی تصمیمات فعلی تاثیرگذار است، می توان از مدل های برنامه ریزی پویا به صورت مفید به منظور مدل سازی مسائل مدیریت درآمد استفاده نمود. زیرا مدل های برنامه ریزی پویا روشی بسیار کارا در اتخاذ تصمیماتی که در طی زمان باید اتخاذ شود و یا ورودی های مساله در طی زمان تغییر می کند، می باشند. در این مطالعه، یک مدل برنامه ریزی پویای احتمالی به منظور کنترل ظرفیت در زمانی که تقاضا بیش از از ظرفیت است، ارائه می شود. بدین منظور از سطح حفاظت برای هر یک از گروه های محصول به عنوان خط مشی کنترل ظرفیت استفاده می گردد. مدل پیشنهادی در راستای مدل های پویا می باشد، به گونه ای که در هر دوره برنامه ریزی قابلیت بروز رسانی براساس ظرفیت و زمان باقی مانده فراهم می باشد. بعلاوه مدل مذکور با در نظر گرفتن هزینه کمبود و هزینه ظرفیت استفاده نشده توسعه داده شده است. به منظور محاسبه کارایی مدل پیشنهادی از معیار افزایش در سود نهایی استفاده می شود. بدین منظور عملکرد مدل پیشنهادی در ایجاد سود، در مقایسه با خط مشی اولین ارائه خدمت به اولین ورودی (fcfs) تحت دامنه وسیعی از شرایط شامل جذابیت سود، ساختار اندازه سفارش، ساختار نرخ سفارش و پراکندگی تقاضا و سناریوهای مختلف سودآوری نسبی با استفاده از شبیه سازی مورد ارزیابی قرار می گیرد. نتایج نشان می دهد که میزان سود نهایی مدل پیشنهادی در مقایسه با مدلfcfs در دامنه 49/3- تا 2/15درصد می باشد. همچنین به طور متوسط تحت هر یک از معیارهای سودآوری نسبی، روش پیشنهادی دارای کارایی بالاتر می باشد. لیکن در شرایطی که سطح ساختار نرخ سفارش و ساختار اندازه سفارش پایین باشد، کارایی این مدل نسبت به fcfs کاهش می یابد. اما به طور میانگین می توان ادعا نمود که مدل پیشنهادی، توزیع سود شرکت را تا 31/4 درصد بهبود می بخشد.