نوستالژی(غم غربت)در شعر معاصر فارسی(نیمایوشیج وفروغ فرخزاد)وعربی(بدرشاکرالسّیّاب و نازک الملائکه)

این پژوهش اصطلاح نوستالژی را در شعر چهار شاعر نوگرای معاصر ایرانی و عراقی(نیما یوشیج، بدرشاکر السّیّاب، فروغ فرخزاد، نازک الملائکه) به دلیل نزدیکی های فرهنگی، سیاسی و اجتماعی، دینی و اعتقادی و...دو کشور، بررسی می کند. پس از بیان کلیّاتی در باب ادبیّات تطبیقی، تعریف اصطلاح نوستالژی و رابطه ی آن با فلسفه، روان شناسی، ادبیّات و...به زندگی و آثار شاعران مورد پژوهش به گونه ای مختصر می پردازد تا از این رهگذر عوامل دخیل در ایجاد انواع نوستالژی در این چهار شاعر و بازتاب آن در شعرشان روشن گردد. انواع غربت را در چهار فصل نوستالژی عاطفی، نوستالژی اجتماعی(و سیاسی)، نوستالژی مکانی و نوستالژی زمانی بررسی کرده، و در پایان به مکانیزم های فرار شاعران از غربت اشاره می کند. نتیجه ی پژوهش نشان می دهد اگرچه هر چهار شاعر در بسیاری از عوامل ایجاد انواع نوستالژی با هم مشترک هستند امّا بنابر تفاوت های جنسیّتی، محلّ و مکان زندگی و برخی ویژگی های فردی تفاوت هایی نیز دارند. فروغ و نازک دو شاعر زن ایرانی و عراقی، مسائل اجتماعی را مورد توجّه قرار داده اند، فروغ از نابرابری اجتماعی زنان و مردان، آداب و رسوم محدودکننده ی زنان در جامعه و عشق مادّی بیش تر سخن می گوید، امّا نازک بیان مسائل اجتماعی ازجمله فقر و نداری روستاییان و معضلات و مشکلاتی مانند بی سوادی و فساد موجود را بیش تر مدّ نظر دارد. از سوی دیگر، بررسی شعر نیما و سیّاب، بیانگر این مطلب است که عمده عامل ایجاد غربت مکانی در این دو، مهاجرت از روستا به شهر است. از دیگر عوامل غربت این شاعران رمانتیک( حدّاقل در دوره ای از زندگی شان) شکست و ناکامی در عشقاست. علاوه بر آن مسائلی چون ویژگی های ظاهری، از دست دادن یکی از افراد خانوده نیز در آن دخیل می باشد. غربت زمانی این شاعران به دلیل عوامل گوناگونی چون ناخرسندی از زمانه ی خود به دلیل ستم وبی عدالتی دولت مردان ، رسیدن به سنّ پیری، درد و رنج به دلیل بیماری که بعدها عارض شده است از نتایج این پژوهش است.