بررسی رابطه بین کاربست مولفه های مدیریت کیفیت فراگیر و بهبود کیفیت آموزشی در دانشگاه پیام نور استان تهران

پژوهش حاضر در پی مطالعه رابطه بین کاربست مولفه های مدیریت کیفیت فراگیر(tqm) و بهبود کیفیت آموزشی(aqip) در دانشگاه پیام نور بوده است. بدین منظور از طریق روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای، 7 واحد از واحدهای مستقر در استان تهران به عنوان نمونه و به صورت تصادفی انتخاب شد. جامعه مورد مطالعه در این پژوهش شامل سه گروه کارمندان، دانشجویان و اعضای هیئت علمی در سال تحصیلی 91-90 بوده است. ابزار گردآوری اطلاعات در این پژوهش شامل دو پرسشنامه بوده است. پرسشنامه مربوط به مدیریت کیفیت فراگیر بر اساس موسسه کیفیت فدرال آمریکا و پرسشنامه مربوط به بهبود کیفیت آموزشی بر اساس مقیاس اعتبارسنجی کمیسیون آموزش عالی شمال آمریکا(hlc) طراحی گردید. نتایج پژوهش نشان می دهد که بین دو شاخص مورد مطالعه همبستگی معنی داری وجود دارد. ضریب همبستگی مورد محاسبه 65/0 بوده است. بر اساس نتایج تحلیل رگرسیون، مقدار آماره f محاسبه شده91/322 با درجات آزادی 1 و 439 از مقدار جدول در سطح معنی داری 05/0 بزرگ تر شده است. این بدین معنی است که مدل رگرسیون تحقیق مدل مناسبی است. یعنی متغیر مستقل می تواند تغیرات متغیر وابسته را تبیین کند.مقدار ضریب تعیین(r2 ) 42/0 بدست آمده است. این بدین معنی است که مقدار 42/0 از تغیرات متغیر وابسته یعنی aqip با متغیر مستقل یعنی tqm قابل تبیین است. بر اساس نتایج تحلیل واریانس سه گروه مورد مطالعه در زمینه به کارگیری شاخص های مورد مطالعه، بین دیدگاه کارکنان و دانشجویان در زمینه به کارگیری دو شاخص aqip و tqm تفاوت معنی داری وجود دارد. در نهایت بر اساس میزان به کارگیری مولفه های tqm و با استفاده از مدل تصمیم گیری چند معیاره topsis واحدهای مورد مطالعه سطح بندی شد که نتایج نشان می دهد سطح بندی این مراکز از این قرار است: 1- مرکز شمیرانات 2- مرکز دماوند 3- مرکز شهرری 4- مرکز تهران جنوب 5- مرکز رباط کریم 6- مرکز تهران غرب 7- مرکز اسلام شهر.