ارتباط میزان گذران اوقات فراغت مبتنی بر فعالیت بدنی با برخی متغیرهای مربوط به افراد ضایعه نخاعی ایران

دز هزاره سوم جوامع بشری به سوی موقعیتی از تاریخ خویش گام برمی دارند که به آن تمدن فراغت نام داده اند. تمدنی که زاییده پیشرفت های صنعتی، اجتماعی، اقتصادی و از همه مهمتر پیشرفت فن آوری است. فعالیت بدنی در اوقات فراغت علاوه بر پر کردن این اوقات می تواند فواید زیادی برای افراد عادی و همچنین افرادضایعه نخاعی داشته باشد. هدف از این تحقیق، بررسی ارتباط میزان گذران اوقات فراغت مبتنی بر فعالیت بدنی با برخی متغیرهای مربوط به افراد ضایعه نخاعی ایران بود. جامعه آماری تحقیق شامل تمام افراد ضایعه نخاعی تحت پوشش سازمان بهزیستی ایران تشکیل می دادند (12851=n). که بر اساس جدول مورگان 375 نفر از 10 استان کشور به عتنوان نمونه آماری انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه محقق ساخته ای بود که روایی محتوایی آن را متخصصان حوزه اوقات فراغت (10 نفر) و کارشناسان ضایعه نخاعی (5 نفر) تایید نمودند و پایایی آن نیز با استفاده از روش آلفای کرونباخ محاسبه گردید(?=0/79). برای آزمون فرضیه ها نیز از همبستگی پیرسون، خی دو و ضریب توافقی c استفاده شد.یافته ها نشان داد که افراد ضایعه نخاعی در اوقات فراغت روزانه خود به طور متوسط 38 دقیقه به فعالیت بدنی می پرداختند. حرکت با ویلچر، تمرینات قدرتی، حرکات کششی و تمرینات استقامتی از رایج ترین فعالیت های بدنی افراد ضایعه نخاعی در اوقات فراغت روزانه بودند. از نظر شدت فعالیت ها نیز افراد ضایعه نخاعی بیشتر به فعالیت های بدنی با شدت متوسط می پرداختند. نتایج آزمون پیرسون نشان داد که بین میزان درآمد ماهیانه با میزان پرداختن به فعالیت بدنی در اوقات فراغت ارتباط مهناداری وجود ندارد، اما بین سن و مدت ضایعه با میزان پرداختن به فعالیت بدنی در اوقات فراغت ارتباط معکوس و معناداری وجود دارد. یافته های حاصل از آزمون خی دو نیز نشان دهنده وجود ارتباط معنادار بین شدت ضایعه و جنسیت با میزان پرداختن به فعالیت بدنی در اوقات فراغت و عدم ارتباط معنادار بین دسترسی به فضاهای ورزشی و تفریحی با میزان پرداختن به فعالیت بدنی در اوقات فراغت بود. به طور کلی با توجه به یافته های تحقیق می توان چنین استنباط کرد که سطح فعالیت های بدنی افراد ضایعه نخاعی ایران پایین است. هم چنین زنان، مسن ترها، افرادی که مدت بیشتری است دچار ضایعه شده اند و آنهایی که شدت ضایعه شان بیشتر است از زیرگروه هایی هستند که به توجه و منابع بیشتری برای غلبه بر موانع پرداختن به فعالیت بدنی در اوقات فراغت نیاز دارند.