رابطه میزان عمل به باورهای دینی و جهت گیری مذهبی با شادکامی در دانشجویان دختر دانشگاه های دولتی تهران

هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطه میزان عمل به باورهای دینی و جهت گیری مذهبی (درونی و بیرونی) با شادکامی در دانشجویان دختر بود. برای دستیابی به اهداف پژوهش، 247 نفر از دانشجویان دختر دانشگاه های دولتی تهران با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. برای انجام این پژوهش، هر دانشجو پرسشنامه شادکامی آکسفورد، جهت گیری مذهبی (درونی و بیرونی) آلپورت و راس و عمل به باورهای دینی (معبد1) گلزاری را تکمیل کرد. برای تجزیه و تحلیل داده ها علاوه بر روش های آمار توصیفی، از ضریب همبستگی پیرسون، آزمون t و رگرسیون چند متغیری همراه با ضریب همبستگی تفکیکی و نیمه تفکیکی استفاده گردید. تحلیل نتایج نشان داد که بین میزان عمل به باورهای دینی و شادکامی رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد، به عبارت دیگر، با افزایش عمل به باورهای دینی، میزان شادکامی دختران افزایش پیدا می کند. بین جهت-گیری مذهبی درونی و شادکامی رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد، یعنی هر چه جهت گیری مذهبی درونی افزایش یابد، میزان شادکامی دختران افزایش پیدا می کند. بین جهت گیری مذهبی بیرونی و شادکامی رابطه منفی و معنی داری وجود دارد، به این معنا که هر چه جهت گیری مذهبی بیرونی افزایش یابد، میزان شادکامی دختران کاهش پیدا می کند. بین میزان عمل به باورهای دینی و جهت گیری مذهبی بیرونی رابطه منفی و معنی داری وجود دارد، به عبارت دیگر، با افزایش میزان عمل به باورهای دینی، جهت گیری مذهبی بیرونی دختران کاهش پیدا می کند و بین میزان عمل به باورهای دینی و جهت گیری مذهبی درونی رابطه منفی وجود دارد، اما این همبستگی از لحاظ آماری معنی دار نمی باشد. همچنین بین عمل به باورهای دینی و جهت گیری مذهبی (درونی و بیرونی) با شادکامی همبستگی چندگانه وجود دارد، با توجه به یافته ها 15% واریانس متغیر شادکامی، توسط جهت گیری مذهبی بیرونی، جهت گیری مذهبی درونی و عمل به باورهای دینی تبیین می شود. کلید واژه: عمل به باورهای دینی، جهت گیری مذهبی، شادکامی.