بررسی منابع قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران در عراق(نوین)

قدرت نرم یا چهره دوم قدرت، پیامد مجموعه تغییرات حادث شده ای است که در دو دهه گذشته به موازات تحولات مهمی همچون جهانی شدن در عرصه سیاست جهانی روی داده است. قدرت نرم فهم، درک و برداشت سنتی از مفهوم قدرت، منابع قدرتمندی دولت ها و همچنین نحوه به کارگیری آنرا با چالشی اساسی رو به رو ساخته است. قدرت نرم به دولت ها توصیه می نماید در مواجه با مسائل جدیدی جهانی و به منظور تامین منافع ملی خود، تاکید صرف بر توان نظامی و قدرت اقتصادی به هیچ عنوان راهگشا نخواهد بود و می بایست منابع ناملموس و نامحسوسی همچون؛ فرهنگ، ایدئولوژی، ارزش ها و همچنین مجموع سیاست ها را که مجموعا و یا هر یک به تنهایی مولد جاذبه و موجد اقناع هستند، به منظور شکل دهی به ترجیحات، اولویت و خواست های دیگران به کار ببندند. وقوع انقلاب اسلامی کشور ایران را در میان سایر کشورها از جمله عراق صاحب منابع قدرت نرم متعدد و متنوعی ساخت که عمدتا بر محوریت اسلام و آرمان های انقلابی بنیان گذاشته شده اند. در این راستا سوال اصلی که این پژوهش به دنبال پاسخ گویی به آن بر آمده است این است که منابع قدرت نرم ج.ا.ایران در کشور عراق (نوین) کدامند؟ و ج.ا.ایران چگونه خواهد توانست این منابع را به قدرت بالفعل تبدیل نماید؟ به منظور پاسخ-گویی به این پرسش، فرضیه این پژوهش به وجود منابع قدرت نرم ج.ا.ایران در عراق، در سه سطح منابع عقیدتی- ارزشی، منابع فرهنگی- اجتماعی و منابع سیاسی باورمند است. این منابع از طریق سیاست های رسمی و همچنین دیپلماسی عمومی و اجزای مهم آن نظیر؛ دیپلماسی فرهنگی و دیپلماسی رسانه ای قابلیت تحقق و تبدیل یابی به قدرت بالفعل را دارند. در این پژوهش مفهوم "قدرت نرم" به عنوان چهارچوب تحلیلی انتخاب شده و روش انجام پژوهش "توصیفی- تحلیلی" است. اطلاعات و داده های اولیه این پژوهش به شیوه فیش برداری از منابع کتابخانه ای و اسناد مکتوب و همچنین بهره گیری از منابع اینترنتی جمع آوری شده است.