بررسی اثر عصاره پانکراس بر تولید سلول های ترشح کننده انسولین از سلول های بنیادی مزانشیمی

دیابت نوع اول در نتیجه تخریب خود ایمنی سلول های بتای جزایر لانگرهانس ایجاد می شود. تحقیقات زیادی در زمینه یافتن راه هایی برای جایگزینی این سلول های بتای جزایر پانکراس تخریب شده صورت گرفته است. پیوند جزایر پانکراس موثرترین رویکرد درمانی برای دیابت نوع اول است. هر چند که یک مشکل عمده در پیوند جزایر پانکراس وجود دارد و آن ناکافی بودن افراد دهنده ی جزایر پانکراس است. یکی از بهترین روش ها تولید سلول هایی با عملکرد سلول های بتا از سلول های بنیادی بالغین است. سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از مغز استخوان به طور کلی به دودمان سلول های مزانشیمی که شامل استخوان، غضروف، چربی و استرومای مغز می باشد تمایز پیدا می کنند. در این پژوهش ما توضیح خواهیم داد که تیمار سلول های بنیادی مزانشیمی با عصاره ی پانکراس می تواند باعث تمایز به سمت تولید سلول های تولید کننده ی انسولین شود و به عنوان یک منبع قوی برای درمان دیابت در نظر گرفته شود. سلول های بنیادی مزانشیمی در محیط dmemحاوی پانزده درصد سرم و یک درصد آنتی بیوتیک کشت داده شد و اجازه داده می شود که متراکم شوند. سپس به منظور ایجاد تمایز سلول ها پنج تا هشت روز در محیط حاوی سه درصد سرم همراه با عصاره پانکراس کشت داده شدند. بهترین غلظت عصاره ی پانکراس برای روند تمایز 200میکرو گرم بر میلی لیتر است. رنگ آمیزی دیتیزون برای مطالعه مورفولوژیک سلول ها استفاده شد. ردیابی بیان نشانگرهای پروانسولین و رسپتور بتای انسولین با استفاده از ایمنوفلورسانس انجام گرفت. آنالیز rt-pcr برای نشان دادن بیان ژن مرتبط با سلول های بتای پانکراس؛ pdx-1 انجام شد. به طور کلی نتایج آنالیز rt-pcr پیشنهاد می کند که عصاره ی پانکراس باعث القای تمایز سلول های بنیادی مزانشیمی به سلول های بتای پانکراس می شود. این نتایج نشان می دهد که سلول های بنیادی مزانشیمی می توانند به عنوان منبع بالقوه برای تولید سلول های بتا و پیوند به بیماران دیابتی نوع i در نظر گرفته شوند.